Czytając tę krótką stronicę Ewangelii św. Łukasza, dwa zdania Jezusa robią szczególnie wrażenie.

Pierwszym jest to końcowe: „Nie możecie służyć Bogu i mamonie”.

Prosto i zdecydowanie Jezus mówi do nas, że nie możemy służyć Bogu i gonić za pieniędzmi. Wszyscy wiemy, że pieniądze są potrzebne do życia. Trzeba je zarobić przez uczciwą i odpowiedzialną pracę, aby zapewnić utrzymanie własne i swoich bliskich. Trzeba jednak uważać, bo pieniądze posiadają jakąś dziwną siłą magnetyczną, która powoduje, że łatwo przyklejają się do duszy. Pieniądze kuszą, bo otwierają drogę do różnych dóbr, do różnych układów oraz ofiarują jakieś pozorne poczucie bezpieczeństwa, ale gonitwa za nimi może powodować, że człowiek straci wrażliwość na ważniejsze wartości. Warto od czasu do czasu przypominać sobie, że do wieczności nie zabierzemy dóbr materialnych, lecz tylko dobre czyny.

O dobrych czynach mówi właśnie Jezus na początku Ewangelii: „Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny”. Niewykluczone, że każdy z nas w swoich młodzieńczych latach marzył, aby czynić w życiu rzeczy wielkie: aby stać się wielkim politykiem, sportowcem, naukowcem, a może biskupem…

Młody człowiek czuje zazwyczaj, że życie, które stoi przed nim jest czymś bardzo cennym, że warto starać się o coś wielkiego. Potem popada w rutynę, mijają lata, starzeje się i z czasem stwierdza, że nic wielkiego mu nie wychodzi. Wtedy może łatwo zadowolić się przeciętnością: robić to, co wszyscy, jak wszyscy. Czekamy, mniej lub bardziej świadomie, aby w naszym życiu wydarzyły się rzeczy wielkie i często nie doczekamy się tego. Dlaczego? Dlatego, że nie zawsze nasze marzenia pokrywają się z tym, co Bóg zaplanował dla naszego dobra. Różne mogą być Boże plany wobec nas. Jedno, natomiast jest pewne: Bóg planuje naszą świętość, ale czeka na naszą zgodę.

Czym jest świętość?

Świętość jest jak mozaika. Składa się z wielu małych kamyczków. Są to drobne, dobre czyny, które możemy wykonać chwila po chwili, i które mogą wypełnić każdy nasz dzień. To uśmiech, drobna przysługa, wysłuchanie bliźniego, dobrze wykonana praca lub dobrze odmawiana modlitwa. Te czyny świadczą o naszej wierności wobec Boga w rzeczach małych. Kiedy tak postępujemy, Bóg bierze każdy nasz dobry czyn i układa go jak kamyczek w mozaice naszego życia. W ten sposób komponuje obraz naszej świętości. Jeśli czasem brakuje jakiegoś dobrego czynu, w mozaice powstaje dziura. Wtedy, jeśli Go prosimy, Bóg uzupełnia te dziury kamyczkami, które Jezus zdobył dla nas poprzez dzieło zbawienia. Na końcu życia obraz naszej świętości może być kompletny, a to już nie jest mała rzecz, lecz wielka. Wierność w małych sprawach ma decydujące znaczenie dla osiągnięcia jakiegokolwiek dobrego ludzkiego celu.

Pamiętam czasy, kiedy zacząłem studiować medycynę. Stać się lekarzem było rzeczą tak wielką, że ten cel wydawał mi się nie do osiągnięcia. Zacząłem uczyć się chemii, fizyki, anatomii, przedmiotów, które mi się nie podobały, bo wydawało mi się, że z chorym pacjentem, którego leczenie mnie interesowało, nie miały wiele wspólnego. Ta nauka była nudna i szczegółowa. Każda stronica tych grubych książek była jednak niezbędna, aby stać się lekarzem. Dlatego starałem się dobrze przestudiować każdą z nich. Była to wierność w małych sprawach. W ten sposób każdy dzień stawał się kamyczkiem w mozaice moich studiów. Po sześciu latach mozaika była pełna i jej obraz pokazał lekarza.

Wierność i wytrwałość w drobnych dobrych czynach kosztuje, ale gra jest warta świeczki, bo w grę wchodzi właśnie nasza świętość.

ks. Roberto