Spotkanie (kolędowe) Wspólnoty Lubelskiej odbędzie się w niedzielę 7 stycznia 2018 r..
Relacja ze spotkania, które odbyło się 3 grudnia 2017 r.
Dnia 3.12.2017. odbyło się spotkanie Lubelskiej Wspólnoty Ruchu Focolari.
Miłymi słowami powitał nas ksiądz proboszcz parafii Dobrego Pasterza, przekazując pozdrowienia także dla Focolare krakowskiego. Wszystkim Andrzejom, w tym księdzu proboszczowi, złożyliśmy „śpiewające” życzenia.
Słowa Życia z listopada „Największy z was niech będzie waszym sługą” i piosenka „Gdy jesteś pośród nas” wprowadziły w klimat doświadczeń, które po słowie wstępnym i modlitwie rozpoczął ksiądz Piotr. Następnie doświadczeniami dzielili się ze wspólnotą Krysia, Zosia, Ala, Stefan i Czarek.
Zosia i Witek na tle dokumentacji fotograficznej przedstawili wrażenia z 36 ekumenicznego spotkania biskupów przyjaciół Ruchu Focolari, gdzie ważnym tematem było miejsce Maryi w Kościele. W osobistych rozmowach biskup z Libanu prosił o modlitwę w intencji pokoju.
Asia pięknie wprowadziła nas w klimat rozważania La Via Mariae z 1983 roku, gdzie Chiara przedstawia wartość radosnych i bolesnych tajemnic różańcowych w codziennym życiu fokolarin i nas wszystkich – ” Matka jednoczy i daje światło na każdą chwilę życia”.
Po doświadczeniu Asi Jurek przekazał radosną informację o otwarciu procesu diecezjalnego sługi Bożego Domenico Mangano.
Krysia ładnie przedstawiła problematykę 3-dniowego kongresu „Lublin miasto zgody religijnej”, gdzie m.in. przewijały się myśli bliskie idei Focolare – jedność w różnorodności – otwarcie ludzi jednego Kościoła na drugi – aby szczerość wiary łączyła, a nie dzieliła – aby Chrystus łączył – co można podarować drugiemu?
Po wspólnie zaśpiewanej „Barce” Agnieszka przeczytała Słowa Życia na grudzień „Oto ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego”. Dzieci, jak co roku, obdarowały nas figurkami Jezusa.
Pomimo, że nie było nas wielu, było ciepło ze względu na bardziej nagrzaną salę i serdeczną atmosferę.
KODEŃ
10 czerwca 2017 roku
(na podstawie wrażeń uczestników)
Poranek dziesiątego dnia czerwca wita nas słońcem i ciepłym powietrzem. Naszą podróż z Lublina do Kodnia zaczynamy punktualnie i „po Bożemu” – modlitwą i różańcem. Powoli wchodzimy w nastrój odpowiedni do przeżyć czekających pielgrzymów udających się do sanktuarium Matki Bożej w Kodniu. Pojawiają się lekkie obawy co do pogody, ponieważ po południu przewidywane są opady deszczu. Jednak słońce i jasny dzień pozwalają zapomnieć o niepokoju. Jedziemy do Mamy! Zabieramy osobiste oraz powierzone nam intencje. Będziemy dziękować za każdy dzień, za każdą radość, za wszelkie trudy, za wszystko! i będziemy prosić o potrzebne Łaski.
Już jesteśmy na miejscu, w Kodniu. Sanktuarium emanuje duchem modlitwy, daje przestrzeń modlitewną dla różnych osób, pielgrzymów przybyłych pieszo, autokarem – jak my, samochodem, rowerem (z zielonego szlaku rowerowego). Tętni nieustającą modlitwą, rozmaite grupy przybywają tutaj o różnych porach dnia. Historia świątyni przybliżana jest przybyszom na wiele sposobów: poprzez wystawy, pamiątki, książki, kartki, ale również poprzez niespodziewane poruszenie serca, kiedy w altanie oplątanej soczystą roślinnością, z ocembrowaną wodą pośrodku, podnosząc głowę w górę zauważa się słowa: „Oczyść mnie Panie z grzechów moich”, „Spuść na mnie Panie strumień Twojej Łaski”.
Idziemy do kościoła i uczestniczymy we Mszy Świętej dla pielgrzymów. Jest mnóstwo ludzi, dzieci komunijne i mądra homilia. Patrząc na cudowny wizerunek Maryi z Dzieciątkiem myślimy o niezwykłej historii obrazu i „błogosławionej winie” polskiego arystokraty, który za wszelka cenę zapragnął ten skarb zdobyć dla swojego ludu na Podlasiu. Owoce obecności obrazu w Kodniu były obfite i trwają do dziś.
Po Mszy Świętej zwiedzamy podziemia świątyni, muzeum klasztorne ojców oblatów, gdzie znajduje się ekspozycja ikon unickich, eksponaty ze skarbca sanktuarium, okazy ornitologiczne oraz pamiątki z misji prowadzonych na wszystkich kontynentach przez zgromadzenie oblatów. Modlimy się w gotyckiej kaplicy zamkowej Świętego Ducha, idziemy na Kalwarię ze stacjami Drogi Krzyżowej, zatrzymujemy się przy Unickiej Bramie – Dzwonnicy, pozostałości po świątyni unickiej św. Michała Archanioła.
Bujna zieleń otaczająca sanktuarium, wszechobecny zapach świeżo skoszonej trawy i ziół z ogrodu zielnego stwarza możliwość wypoczynku na łonie przyrody w tym słonecznym i ciepłym dniu. Kilkaset metrów dalej przepływa Bug i widać oznaczenia granicy państwa. Jesteśmy kilkanaście kilometrów od Brześcia.
To nie koniec dzisiejszych wrażeń. Czeka nas wizyta w Kostomłotach, parafii unickiej, czyli greckokatolickiej. Wchodząc na teren jedynej na świecie funkcjonującej parafii neounickiej obrządku bizantyjsko-słowiańskiego zauważamy dbałość o piękno tego miejsca na wschodzie położonego pośród zieleni.
Zaczynamy od grillowania i śpiewania przy gitarze. Panuje miła atmosfera, zwłaszcza gdy okazało się, że wszyscy obecni młodzi „znają Marysię”. To właśnie ta uśmiechnięta osoba potrafiła zgromadzić tylu równie uśmiechniętych młodych ludzi. I właśnie oni, wielu po raz pierwszy mający kontakt z Dziełem, dzieląc się wrażeniami podkreślają klimat spotkania, otwartości, taktownego zainteresowania inną osobą, serdeczności wobec drugiego człowieka. Mają poczucie, że tutaj, wśród tylu osób można być sobą, bo nikt niczego nie narzuca, ludzie słuchają siebie nawzajem, są uważni na innych.
Idziemy do cerkiewki pięknie ozdobionej ikonami i „rusznikami” z haftem krzyżykowym. Wita nas ojciec z brodą w stroju podobnym do ubioru duchownych prawosławnych. Opowiada o historii unitów na tle historii kościoła. A my, wracający z Kodnia od Miłosiernej Matki Jedności, myślimy o bogactwie różnorodności w jedności. Ksiądz greckokatolicki mówi tak prosto, barwnie i ciekawie, że chciałoby się słuchać i słuchać. Przedtem kilka osób z naszej grupy miało okazję słyszeć, jak opowiadał dzieciom o Panu Jezusie. Robił to w tak niepowtarzalny sposób, że ani dzieci, ani my tego nie zapomnimy!
Zbliża się pora powrotu. Wiele osób podkreśla, że dzisiejszy sobotni dzień jest jak niedziela – czas świętowania, czas spotkania, czas bycia z innymi. Wracamy od Mamy ubogaceni duchowo, radośni dzięki pięknej atmosferze. Nie spadła ani jedna kropla deszczu, a zapowiadano burze…
Dziękujemy Matce Jedności za piękny czas naszego spotkania! Dziękujemy organizatorom! Dziękujemy Chiarze za jej inspirację do dążenia do jedności!
