Burkina Faso: powrót syna

 
Dla Felicity i Izaaka rzeczą nie do pomyślenia było pogodzenie się z synem, który doprowadził do ruiny rodzinną firmę i zniknął. Jednak miłosierdzie było silniejsze niż złość.

BurkinaFasoBurkina Faso, Felicita: Pokładaliśmy wielkie nadzieję w naszym najstarszym synu. Był najbardziej błyskotliwy spośród naszych dzieci: inteligentny, umiejący współpracować, zdolny. W 2008 roku wygrałam konkurs na stanowisko epidemiologa, co wiązało się z moim przeniesieniem się do Burkina Faso. Mąż pozostał w Beninie, gdyż musiał się zajmować naszymi dwiema firmami, które przez recesję ekonomiczną znajdowały się w kryzysie. Samotność i wielka troska sprawiły, że podupadł na zdrowiu. Te wydarzenia sprawiły, że zdecydowaliśmy się zamknąć jedną firmę, a prowadzenie drugiej – agencji turystycznej – powierzyć najstarszemu synowi: Ghislainowi.

Izaak: Żeby powrócić do zdrowia i być z Felicitą przeniosłem się do Burkina Faso, ale od czasu do czasu jechałem do Beninu, żeby sprawdzić, jak idzie w firmie. Choć widziałem, że nie są przestrzegane pewne zasady, to nie zauważyłem dziury finansowej, która doprowadziła firmę do upadku. A ponieważ rachunki nie były płacone, skonfiskowano wszystkie dobra materialne firmy i zamknięto konta bankowe. Kiedy pojechałem do Beninu, zrozumiałem, że Ghislain został oszukany. Mając jeszcze do niego zaufanie, dałem mu podpisane weksle. Natychmiast zniknął, nie dawał znaku życie, nie wiedzieliśmy czy żyje. Dług był bardzo duży, a ja, będąc właścicielem, mogłem trafić do więzienia. Z Felicitą zaczęliśmy robić starania, by spłacać długi w ratach, wyjaśniając wierzycielom, że jesteśmy ofiarami oszustwa Ghislaina. Jak mogłem przewidzieć, że mój pierworodny nadużyje mojego zaufania, a co gorsza, zniknie bez śladu? Nie był już moim synem. Nie pozostawało mi nic innego jak wymazać go całkowicie z mojej pamięci.

Felicita: Dla mnie zranienie było głębsze. Bałam się, że może ze strachu przed naszą złością zabił się, albo został porwany przez wierzycieli. Przeżyłam bardzo ciężkie miesiące. Wielką niespodzianką były życzenia od niego na moje urodziny przysłane przez Internet. Jednak Izaak nie chciał go szukać, a tym bardziej przebaczyć mu. W tym właśnie czasie zostaliśmy zaproszeni na Wybrzeże Kości Słoniowej, na spotkanie Ruchu Focolari. Tam na wideo Chiara Lubich wyjaśniała, że kwoka, jeśli jedno z jej kurcząt wpadnie w rozpadlinę, idzie ze wszystkim kurczętami, żeby je uratować. Bardzo poruszeni tym nauczaniem podzieliliśmy się naszą sytuacją z innymi rodzinami i wszystkie zachęcały nas, by zacząć szukać syna.

20170408-01Po Mszy św., na której ofiarowaliśmy Panu naszą długą podróż, wyjechaliśmy do Nigru. Jeden z jego przyjaciół dał nam numer telefonu do naszego syna, przebywającego właśnie tam. To był jedyny ślad, jaki mieliśmy. Przejechaliśmy dwa kraje. Gdy dojechaliśmy do stolicy, zadzwoniliśmy pod ten numer, a on natychmiast przyszedł na parking, gdzie się zatrzymaliśmy. Był bardzo zadowolony ze spotkania, a przede wszystkim z naszej miłości. Bardzo schudł, miał wiele problemów, które próbował rozwiązywać na różne sposoby. Zapewniliśmy go, że będziemy razem szukać rozwiązań. Nasze przyjęcie go, przywróciło mu pokój i pozwoliło rozwinąć skrzydła. Okazał skruchę, pojednał się z Bogiem, zaczął się modlić, zaczął pracować, zaręczył się, a następnie wziął ślub.

Izaak: Możemy powiedzieć, że osobiście doświadczyliśmy, iż miłosierdzie i pokój są bronią, która nas wyzwala.

Regulamin(500)