14 marca mija dziesięć lat od śmierci Chiary Lubich. Jej życie pokazało światu nową drogę w Kościele w podążaniu do świętości. Żyła we wspólnocie, ale jej życie skierowane było dalej, ku Kościołowi, ku światu. Dzisiaj tysiące ludzi spotyka się na całym świecie, żeby razem, jako wspólnota, jeszcze raz zaczerpnąć ze źródła, jakim jest charyzmat jedności. Także  w Polsce w wielu miastach w marcu, mają miejsce takie spotkania.To kim była dla Kościoła, najlepiej wyrażają słowa Papieża Benedykta XVI skierowane do uczestników pogrzebu Chiary Lubich: „Jest wiele powodów, aby dziękować Panu za dar, jaki uczynił Kościołowi w osobie tej kobiety nieustraszonej wiary, cichej zwiastunki nadziei i pokoju, założycielki wielkiej rodziny duchowej, obejmującej swym zasięgiem wiele różnych pól ewangelizacji. Chciałbym przede wszystkim podziękować Panu Bogu za służbę Chiary na rzecz Kościoła: służbę cichą i wyrazistą, zawsze w harmonii z Urzędem Nauczycielskim Kościoła. «Papieże – mawiała – okazywali nam zawsze zrozumienie», a to dlatego, że Chiara i Dzieło Maryi starało się odpowiadać zawsze, z posłuszną wiernością, na każdy ich apel i każde ich pragnienie.Nieprzerwana więź z moimi czcigodnymi poprzednikami – od Sługi Bożego Piusa XII poprzez błogosławionego Jana XXIII, po Sługi Boże: Pawła VI, Jana Pawła I i Jana Pawła II – jest tego konkretnym świadectwem. Myśl Papieża była dla niej pewnym przewodnikiem, któremu należało się dać prowadzić. Co więcej, patrząc na wzbudzone przez nią inicjatywy, można wręcz stwierdzić, że posiadała niemal proroczą zdolność wyczuwania tej myśli i wprowadzania jej w życie z wyprzedzeniem”.Tak bogate życie, które zrodziło dzieła o szerokim zasięgu, brało swoją siłę z wiary. O istocie tej wiary pisał Piero Coda we wstępie do książki Charyzmat jedności Chiary Lubich.„Wiara w tę miłość jest początkiem i zarazem, natychmiast, szczytem i summą, syntezą wiary chrześcijańskiej w taki sposób odkrytej przez Chiarę Lubich. U Chiary, tak samo jak w Ewangelii i Tradycji Kościoła, światło i miłość Ojca mają imię i oblicze Jezusa Ukrzyżowanego. Od pierwszych kroków swej nadzwyczajnej przygody duchowej Chiara Lubich, wolna od jakichkolwiek ludzkich oczekiwań wobec objawiającego się światła Bożego, właśnie dzięki tej swojej radykalnej i spontanicznej postawie otwarcia się, odkrywa i wybiera te najbardziej ukryte i wewnętrzne spośród cierpień Chrystusa, najgłębsze i najtragiczniejsze: krańcową i absurdalną samotność krzyża, opuszczenie ze strony Boga Ojca, którego znał przecież niewątpliwie, jako Miłość. Wołanie z godziny dziewiątej – Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? –  świadczy, do jak wielkiego poświęcenia był zdolny Chrystus z miłości do nas. Chiara nie ma wątpliwości ani się nie waha: skoro Jezus nas umiłował do takiego stopnia, że aż cierpiał opuszczenie przez Ojca, aby stać się naszym bliźnim i zjednoczyć nas z Ojcem oraz nas między sobą jako braci – Jego wołanie i Jego oblicze Opuszczonego czyni ona jedynym ideałem swego życia.Aby wszyscy byli jedno znajduje więc w Jezusowym krzyku opuszczenia tajemnicę urzeczywistnienia. Tylko ten będzie mógł uczynić z ut unum sint ideał swego życia, kto z wiarą w miłość, która wszystko zwycięża, jest gotowy przeżyć z Jezusem i w Jezusie straszną i z punktu widzenia ludzkiego często nie do przezwyciężenia próbę opuszczenia, wychodzącą na spotkanie życiu ludzkiemu w tysiącu form i postaci. Dzięki Jezusowi Opuszczonemu, rozpoznanemu i przyjętemu, jako jedyne dobro, jedność przestaje być utopią, lecz staje się porywającą i konkretną historią ludzkości. To jest rdzeń i żywe źródło całej duchowej doktryny Chiary Lubich, wypływającej właśnie z bezinteresownego i wyłącznego wyboru Jezusa Opuszczonego. Dzięki temu Jezus może przelewać do jej serca strumienie wody żywej i światła. Jako Słowo Ojca, które stało się Człowiekiem, przynosi je bowiem z Nieba na ziemię, aby obficie obdarzyć nim wszystkich ludzi”[1].Życie Chiary zgodne z wiarą, którą tak rozumiała i wyznawała, przyniosło niewyobrażalne owoce na całym świecie. Dziś, zatrzymując się przy jej grobie w kaplicy Centrum Ruchu w Grottaferrata, wyrażamy Bogu wdzięczność za jej długie i owocne życie i kierujemy modlitwę, aby wierne życie Ewangelią członków Ruchu było wiecznie żywym źródłem jego rozwoju.[1] Chiara Lubich: Charyzmat jedności, Fundacja Mariapoli, Wydawnictwo „M”, Kraków, 2007, s. 14-15.Poniżej zamieszczamy link do spotkania z okazji 10 rocznicy smierci Chiary Lubich, jakie odbyło się 3 marca w Castel Gandolfo. Zobacz