20 kwietnia 1979 r. – Jak u każdego chrześcijanina, moja miłość powraca do Pana w każdej chwili i kontempluję ją …
A dziś rano na Mszy świętej, nagle pomyślałem o inwokacji: „Ty jesteś Wszechmogący”. I zaraz odwołałem się do mojej słabości i poszukałem rymu: „Ja jestem nicniemogący”. Ale natychmiast potem przypomniałem sobie, że jeśli jestem niczym, to przyjmując Boga we mnie, przyjmuję boską wartość.
5 listopada 1979 r. – Często przychodzi mi na myśl przyszły koniec życia. Ale ta myśl nie przychodzi w ciemności i smutku. Pojawia się, jako światło, które pokazuje wielkość i piękno życia, a więc i jego Autora, który nie mógł być ojcem życzliwszym, większym.
Przyglądając się pewnym okresom życia, dostrzegam, że było ono twarde, surowe, osamotnione: nędza, żałoba, wojny, zdrady, marność …; ale kontemplowane, jako całość wydaje się cudem – prawie demonstracją – ojcostwa Boga: 86 lat życia, nawet jeśli z nieustannie obecnymi ranami wojny, walk politycznych, trudności ekonomicznych, nieporozumień, słabości fizycznych itp. Ogólnie rzeczy te wydają się być porażką śmierci, działaniem pożytecznym i radosnym, które umożliwiło mi uczynić więcej dobra niż zła i gdzie przeżyłem niezwykłe emocje sukcesów, przyjaźni, podróży, mistycznych uniesień, lekcje mądrości i wiary. Nie skończę, dziękować darczyńcy za tak wiele darów, podarowanych za darmo. W skrócie, mimo mroku i smutku, życie było dla mnie pięknym, godnym darem Stwórcy: a to uzasadnione i weryfikowane każdego dnia twierdzenie udowadnia mi prawdę o religii, która zawsze była dla mnie światłem i którą chciałem – i próbowałem – zawsze żyć. Naprawdę, życie jest piękne, a jego piękno dowodzi absurdalności polityki i osobistego działania tych, którzy chcą uczynić je złym (wojny, urazy, terror, wyzysk, hedonizm, chciwość, pożądanie) i wszystkich deformacji i okaleczeń wymyślonych z głupoty, która jest inteligencją Nieprzyjaciela Człowieka.
Źródło: Igino Giordani, Diary of Fire, Città Nuova, Rome, 2005 (1980), s.238-240.
