Jak zaczęła się ta przygoda jedności?”

Kochani, zaczęła się wtedy, gdy zapragnęłam jej nie ja, lecz Ktoś inny.

Nie wiem, czy wiecie, że od czasu do czasu na ziemię zsyłane są dary, zwane charyzmatami.

Pochodzą one od Tego, który jest Panem historii i prowadzi ją ku ściśle określonemu celowi – ku dobru; On sprawia, że również wszystkie smutne rzeczy, które my ludzie potrafimy „wykombinować” na tym świecie, ku niemu się zwracają.

To Bóg, Bóg, który jest Miłością, w którego wielu z nas bardzo mocno wierzy.

Tak więc pewnego dnia, wiele lat temu, jeden z tych charyzmatów dotarł również tutaj.

Dzięki niemu zrozumieliśmy, że wobec nas, ówczesnych młodych, istnieje wspaniały plan, zadanie, prawie misja: w życiu, które zostało nam dane, mamy pracować, aby wszyscy byli jedno, uruchamiając – w naszych sercach i w sercach innych osób – miłość.

Fantazja? Utopia?

         Na pewno nie, skoro pewnego dnia Jezus właśnie o to modlił się do swego Ojca w Niebie: “Aby wszyscy byli jedno”.

         Czy Bóg – Ojciec Syna, który jest Bogiem, z którym razem są Jedynym Bogiem – mógł nie wysłuchać głosu Jezusa?

         Wyruszyliśmy pewnie ku temu celowi i obecnie na świecie są nas całe tysiące: dzieci, młodzieży i osób dorosłych, prawie we wszystkich narodach na ziemi. Nie da się zliczyć, ilu nas jest – to niemożliwa sprawa!

         Naturalnie, są wśród nas i tacy, którzy nie wyznają naszej wiary, lecz inną lub też wcale jej nie mają. Mimo to również oni posiadają dobrą wolę, której nie może zabraknąć żadnemu sercu ludzkiemu. Dzięki temu, także razem z nimi, zdążamy ku celowi, którym jest powszechna rodzina, budowanie zjednoczonego świata.

         I jeśli Bóg jest z nami, któż przeciw nam?…

        Teraz wy podejmijcie sztandar naszego ideału: na jednej stronie tego sztandaru napisano: jedność, miłość wzajemna aż do gotowości oddania życia jedni za drugich; druga strona podpowiada środki: trud, wysiłek, a nawet być gotowym cierpieć, aby świat ujrzał, że staje się jedną rodziną.

         Jesteście młodzi, jesteście młodzi! Nie może wam braknąć odwagi. Jeśli nam to się udało, dlaczego nie wam?

(Z archiwum Centrum Chiary Lubich)