Μεταξύ των ετών 1967-1972 η Chiara Lubich επισκέπτεται πολλές φορές την Κωνσταντινούπολη για να συναντήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα Α’. Μια σχέση ειλικρινούς αγάπης και απόλυτης συμφωνίας τους συνδέει βαθιά.

Μετά από μια από τις πολυάριθμες επισκέψεις της, θα εξομολογηθεί: «βρέθηκα να προσεύχομαι στην Εκκλησία μετά την θεία μετάληψη και, εξαιτίας του πόνου που ένιωσα καθώς έπρεπε να αφήσω αυτούς τους ορθόδοξους αδελφούς, έκλαψα».

Αυτά τα δάκρια γίνονται η αιτία για να ανοίξει το φοκολάρε της Αθήνας, το 1985, με σκοπό να δημιουργηθούν χώροι αμοιβαίας αγάπης, «ώστε ο κόσμος να πιστέψει» (….). Αισθανόμενοι αδέλφια και μένοντας ο καθένας πιστός στη δική του Εκκλησία, θέλουμε να στρέψουμε μαζί το βλέμμα μας προς το σχέδιο του Θεού για τη δική Του Εκκλησία, ώστε να γίνει όλο και πιο όμορφη.

Σήμερα, υπάρχει μεν μια μικρή αλλά ζωντανή κοινότητα, ποικιλόμορφη δε όσον αφορά στα μέλη της, ενωμένη ωστόσο χάρη στην αμοιβαία αγάπη μεταξύ τους.

Γύρω από αυτό τον κεντρικό πυρήνα, η ακτίνα του διαπλατύνεται σε ομάδες από οικογένειες και αρραβωνιασμένους, οι οποίες συναντιούνται κατά τακτά διαστήματα· σε ομάδες ενηλίκων  που έχουν σαν κοινό σκοπό το βίωμα του Λόγου της Ζωής και συναντιούνται σε διάφορες περιοχές της πόλης. Δε θα μπορούσαν να λείπουν, ωστόσο, οι νέες γενιές: ομάδες παιδιών και εφήβων που προσπαθούν μαζί να οικοδομήσουν έναν κόσμο πιο ενωμένο.

Αλλά και στη Σύρο, στην Θεσσαλονίκη και – πέρα από την Ελλάδα – στην Κύπρο, υπάρχουν άτομα που τρέφονται από την Πνευματικότητα του Κινήματος.