Xesús está a chegar a Betania, onde Lázaro leva morto catro días. Informada diso, a súa
irmá Marta corre esperanzada ao seu encontro. Xesús queríaos moito a ela, á súa irmá María
e a Lázaro, como subliña o Evanxeo (cf. Jn 11, 5). Aínda no medio da dor, Marta manifesta ao
Señor a súa confianza nel, convencida de que se estivese presente antes de morrer o seu
irmán, este seguiría vivo, pero que mesmo agora, calquera petición que fixera a Deus sería
atendida. «O teu irmán resucitará» (Jn 11, 23), afirma entón Xesús.
«Crees isto?».
Despois de aclarar que se refire á volta de Lázaro á vida física aquí e agora, e non só á
que lle espera ao crente despois da morte, Xesús pídelle a Marta a adhesión da fe, e non só
para realizar un dos seus milagres –que o evanxelista Xoan chama «signos»–, senón para
outorgarlle a el, como a todos os crentes, unha vida nova e a resurrección. «Eu son a
resurrección e a vida» (Jn 11, 25), afirma Xesús. E a fe que lle pide é unha relación persoal con
el, unha adhesión activa e dinámica. Crer non é como aceptar un contrato que se asina unha
vez e xa non se volve a mirar, senón un feito que transforma e impregna a vida diaria.
«Crees isto?».
Xesús convida a vivir unha vida nova aquí e agora. Convídanos a experimentala cada día,
sabendo que, como volvemos a descubrir en Nadal, el mesmo tróuxonola, tomando a iniciativa
de vir buscarnos e vindo entre nós.
Como responder á súa pregunta? Miremos a Marta, a irmá de Lázaro.
No diálogo con Xesús brótalle unha profesión de fe plena nel. O orixinal grego exprésaa
aínda con máis forza. O «eu creo» que ela pronuncia significa «alcancei a crer», «creo
firmemente» que «ti es o Cristo, o Fillo de Dios que ía vir ao mundo» (cf. Jn 11, 27), con todas
as consecuencias. É unha convicción madurada co tempo, posta a proba nas diversas
circunstancias que afrontou na vida.
O Señor diríxeme a súa pregunta tamén a min. Tamén a min pídeme unha confianza
xenerosa nel e a adhesión ao seu estilo de vida, fundado no amor xeneroso e concreto a todos.
A perseveranza madurará a miña fe, que se reforzará ao constatar día tras día a verdade das
palabras de Xesús postas en práctica, e que non deixará de expresarse no meu actuar diario
con todos. Para empezar, podemos facer nosa a oración dos apóstolos a Xesús: «Auméntanola
fe» (Lc 17, 5).
«Crees isto?».
«Unha das miñas fillas perdera o traballo á vez que todos os seus compañeiros, xa que o
goberno pechara a axencia pública onde traballaban –conta Patricia, de Latinoamérica–. Como
forma de protesta, organizaran unha acampada ante a sede. Eu procuraba apoialos
participando nalgunhas das súas actividades, levándolles comida ou simplemente parándome
a falar con eles. O Xoves Santo, un grupo de sacerdotes que os acompañaba decidiu celebrar
unha cerimonia na que se ofrecían tamén espazos de escoita, leuse o Evanxeo e levouse a
cabo o xesto do lavatorio dos pés en recordo do que fixera Xesús.
A maior parte dos presentes non eran persoas relixiosas; con todo, foi un momento de
profunda unión, fraternidade e esperanza. Sentiron abrazados, e, emocionados, daban as
grazas a aqueles sacerdotes que os acompañaban no medio da incerteza e o sufrimento».
Esta palabra de Xesús foi elixida como lema para a Semana de oración pola unidade dos
cristiáns de 2025. Así pois, recemos e apliquémonos para que a nosa crenza común móvanos
a buscar a fraternidade con todos: esta é a proposta e o desexo de Deus para a humanidade,
pero require a nosa adhesión. A oración e a acción serán eficaces se nacen desta confianza en
Deus e do noso actuar en consecuencia.
Silvano Malini e o equipo da Palabra de vida
