Zofia Stąpor odeszła do Nieba w wieku 94 lat. W latach młodości związana była z grupą duszpasterską skupioną wokół księdza, biskupa a potem kardynała Karola Wojtyły – tworzącą tzw. „środowisko” lub inaczej „rodzinkę”.

Kiedy w latach 60. koleżanka ze studiów – Janina Bieniarzówna – opowiedziała jej o Ruchu Focolari, pragnęła tę „nowość” natychmiast przekazać „środowisku”. Dała znaczący wkład w powstanie i rozwój Dzieła Maryi – Ruchu Focolari w Polsce.

Po powrocie z Niemiec (NRD), dokąd pojechała na zaproszenie przyjaciół z Dzieła Maryi, organizowała spotkania znajomych, dzieląc się swoją radością poznania charyzmatu jedności. Razem z Janiną Bieniarzówną poszły do bp. Karola Wojtyły, by przedstawić mu ten nowy ruch w Kościele. Zachęcił je wówczas, by szły dalej tą drogą i prosił, aby mu od czasu do czasu mówiły „jak idzie”.

W tym czasie w Polsce w kilku miastach były już osoby, które w różny sposób (zagraniczne stypendia naukowe, wyjazdy służbowe) poznały Ruch Focolari. Zofia razem z nimi dała swój wkład w zorganizowanie pierwszego Mariapoli (rekolekcji Ruchu) w Polsce – w 1969 roku w Zakopanem.

Mieszkanie Zofii, zawsze otwarte, usytuowane w centrum Krakowa, było stałym miejscem spotkań wspólnoty. Chętnie służyła swoimi umiejętnościami językowymi – przy korekcie tłumaczonych tekstów czy przy wydawaniu pierwszych książek z rozważaniami Chiary Lubich. W czasach komunistycznych często przepisywała Słowa Życia na maszynie do pisania, a jej miejsce pracy – w Polskiej Akademii Nauk, w centrum Krakowa – było dogodnym „punktem kolportażu”.

Zofia bardzo aktywnie uczestniczyła w życiu Kościoła, m.in. w pracach synodalnych archidiecezji krakowskiej. W ostatnich latach życia, nie mogąc się już czynnie angażować, była nadal bardzo bliska spraw Dzieła i Kościoła wspierając je modlitwą.

Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera JC, rząd 3, miejsce 2).