„Największy z was niech będzie waszym sługą”.

To słowo rewolucyjne, które stawia do góry nogami mentalność tego świata. Myślę, że każdy z nas, świadomie lub nie, nosi w sobie jakieś ambicje. Czy to w małym gronie rodzinnym, czy w większym – we wspólnocie lub społeczeństwie, z takiego lub innego powodu chcemy się liczyć, dążymy do ról bardziej pierwszoplanowych, czasem do władzy.

Tak było również w przypadku uczonych w Piśmie i faryzeuszów. Będąc bardziej wykształceni, dążyli do szczególnego publicznego uznania i niemal je prowokowali. Podkreślali bowiem swoje większe znaczenie, rozszerzając filakterie i przedłużając frędzle w płaszczu, by ludzie nawet z daleka ich rozpoznawali i pozdrawiali tytułem: Ojcze, lub Rabbi, lub Mistrzu, stawiając ich na piedestale.

Są to objawy mniejszej lub większej ludzkiej pychy, zawsze śmiesznej, bo jak wielki jest człowiek najlepiej widać ze startującego samolotu. Wtedy patrząc przez okienko, widzimy ludzi wyglądających jak mrówki.

Czasem człowiek potrafi czynić rzeczy nadzwyczajne, a czasem tylko udaje, że je czyni. Uczeni w Piśmie udawali, że przestrzegają całego Prawa, jednak tego nie robili, a jednocześnie wymagali od innych takiego przestrzegania Prawa.

Kiedy tak jest, pycha występuje razem z obłudą. Pycha z obłudą, to para groteskowa, jak widzimy często również w naszych czasach, na polu społecznym, politycznym oraz ideologicznym (LGBT).

„Największy z was niech będzie waszym sługą”.

Właśnie kończę pisanie tej homilii, a tu przychodzi współbrat, który prosi mnie bym posprzątał łazienki. Pojawia się myśl, że przygotowanie homilii jest przecież ważniejsze i pilniejsze. Posprzątać mogę później. Jednak to tylko chwilowa myśl. Zabieram się do sprzątania nie tylko łazienek, lecz również pokoi i schodów.

Po wykonaniu tej pracy wracam do homilii i mam wrażenie, że decydując się na to sprzątanie, żyłem tym słowem Ewangelii, zrobiłem praktycznie właśnie to, co chciałem przekazać jako konkluzję.

ks. Roberto