Anna Popielec, wolontariuszka Boga z Warszawy, odeszła do Niebieskiego Mariapoli 29 lipca 2003 roku w 49 roku życia. Z wykształcenia była romanistką, pracowała w PAX-ie jako tłumaczka i korektorka tekstów, przez jakiś czas mieszkała i pracowała we Francji.

Odeszła jako osoba dojrzała, zrealizowana w swoim powołaniu, a zdarzało się, że heroiczna w decyzjach i postawach życiowych. Już w duszpasterstwie akademickim, a potem w środowisku pracy zawodowej była wzorem chrześcijanki, przykładem jak iść za Chrystusem, jak służyć Mu w braciach, jak zapierać się siebie i nieść swój krzyż (kilkuletnią ciężką chorobę nowotworową) bez szemrania, ofiarowując swoje cierpienia za Dzieło Maryi, za chorych i potrzebujących.

Poznawszy Dzieło Maryi poszła zdecydowanie i radykalnie za charyzmatem Chiary, wybierając Boga w powołaniu wolontariuszki. Na spotkaniach wspólnoty mówiła, jak bardzo ją one umacniają, jak karmi się obecnością Jezusa pośrodku. Niesiona mocą czerpaną z tego życia miała siłę, by iść pod prąd w środowisku pracy i otaczającej ją rzeczywistości, gotowa oddać życie za własną siostrę, za każdego bliźniego. Służyła każdemu bez fanfar, cicho, na wzór Maryi. Organizowała zbiórki środków i darów na rzecz dzieci autystycznych. W pracy otwarcie wyznawała swą wiarę organizując dla chętnych spotkania przed Bożym Narodzeniem i Wielkanocą, połączone z czytaniem Pisma Świętego. Za dar i świadectwo jej życia, w dniu pogrzebu, w imieniu własnym i kolegów z pracy dziękował przełożony, mówiąc, że była dla współpracowników „matką duchową”.

W swym krótkim życiu wiele kochała, a ta miłość powróciła do niej w dniu pogrzebu, w świadectwach osób w nim uczestniczących.

„Tam gdzie Ty jesteś – budzi się życie, tam gdzie przechodzisz – rozkwita pustynia…” – przesłanie tej znanej w Ruchu Focolari piosenki Anna realizowała swoim życiem. Wierzymy, że jest naszą orędowniczką i wstawia się za nami u Boga.

Jej grób znajduje się na cmentarzu parafialnym w Bodaczowie na Zamojszczyźnie.