Myśli Ewangelii Janowej i nie tylko tej, skupiają się wszystkie w zdaniu, które dla mnie od dłuższego czasu nabrało głębokiego i nieskończonego znaczenia: „Aby wszyscy byli jedno, jak Ty Ojcze jesteś we Mnie a Ja w Tobie, aby świat uwierzył” (por. J 17,21).

Tak właśnie musimy żyć. […] Są to współrzędne jedności, które szczególnie zachowuję w sercu: jedność w naszych parafiach, jedność podczas posługi i służenia, jedność pomiędzy klerem a świeckimi, jedność pomiędzy prezbiterami. Jedność staje się wiarygodna, tylko wtedy jeśli ukazuje, że to nie my jesteśmy panami, ale tylko On jest Panem. Jedność w środowisku posługi kapłańskiej leży mi na sercu w sposób szczególny.

Jednocześnie muszę nadmienić o jedności Kościoła, jedności z tymi, którzy są poza granicami naszego Kościoła rzymskokatolickiego, jedności pomiędzy tymi wszystkimi, którzy wyznają wiarę w jednego Boga, żyjącego a zatem również z żydami i muzułmanami. Jedność pomiędzy Kościołem i społeczeństwem, gdzie nie stoją one obok siebie w sposób równoległy, ani nikt nie sprzeciwia się drugiemu, ale gdzie Kościół i społeczeństwo wchodzą we wzajemne relacje, ukazując że jedność, którą Bóg podarowuje, jest zaczynem dla społeczeństwa, jest zaczynem, dającym człowiekowi wolność.

Jedność czyni człowieka w pełni człowiekiem, gdyż on może być człowiekiem w pełnym tego słowa znaczeniu tylko tam, gdzie Bóg ma prawo być Bogiem w sposób całkowity, a zatem może nam podarować to wszystko, co chce nam podarować.  A On nie chce nam dać mniej, niż swoją tajemniczą intymność: Jedność trynitarną.

Ale to nie jest po prostu program, bo programy nie prowadzą naprzód. To musi przemienić się w życie […]. Ja również muszę zacząć żyć tą jednością. I w tym pokładam moją ufność, że wy wszyscy kochani bracia i siostry możecie mi pomóc i że możemy zrobić to razem we wzajemności.

Bp Klaus Hemmerle

W: W. Hagemann, Klaus Hemmerle. Innamorato della Parola di Dio, Città Nuova, Roma 2013, s. 337-338.