Algieria, ziemia, gdzie chrześcijanie stanowią zaledwie 1% społeczeństwa, kraj muzułmański, który przyjął duchowość jedności już w połowie lat 60-tych. Lata niełatwe, okres wielu zmian i rozwoju tego strategicznego miejsca, gdzie trwa jeszcze żywa pamięć o mnichach z Tibheriny, których przykład ponad różnicami religijnymi, kieruje ku istocie braterstwa rodzaju ludzkiego.
Rosi Bertolasi, która mieszkała prze 13 lat w fokolare w Algierze przypomina słowa Chiary Lubich, która wzywała, by nie zatrzymywać się na obecnych trudnościach, …[Chiara] była pełna nadziei, przewidywała życie, które rozwinie się w przyszłości…Rosi przywołuje także postać kardynała Duvala, wówczas arcybiskupa Algierii, który dodawał odwagi fokolarinom. Dzisiaj można stwierdzić, że dzięki wierności w dialogu życia i obecności w trudnych chwilach, kobiety i mężczyźni muzułmańscy ukształtowali własne doświadczenie przynależności do Ruchu Focolari.
W dniach 1-2 listopada w Tlemcen (na zachodzie kraju, w odległości 60 km od Maroka) odbyły się uroczystości z okazji 50-lecia obecności Ruchu Fokolari na tej ziemi.Z Algierii otworzyły się drzwi dla Ideału Jedności do wielu krajów Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu.
W świętowaniu uczestniczą bp Tessier, emerytowany arcybiskup Algierii, bp Vesco obecny biskup Oranu, Jesus Morán, współprezydent Ruchu Fokolari, wielu odpowiedzialnych za fokolare z Bliskiego Wschodu, w tym z Syrii oraz wiele osób z różnych części kraju.
To właśnie do Tlemcen gdzie dzisiaj znajduje się Centrum Mariapoli Ulisses, nazwane na cześć Ulissesa Caglioni (5.03.1943-1.09.2003) …15.10.1966 roku przybyli z Paryża pierwsi fokolarini, (wspomina Pierre Le Vaslot, francuski fokolarino, obecnie mieszkający we Włoszech). Pierre, Ulisse i Salvatore Strippoli, pierwsi fokolarini, zaczęli przystosowywać do użytku klasztor benedyktyński, wybudowany w latach 50-tych przez księdza Waltera, niemieckiego opata, który musiał opuścić Niemcy za to, że nie chciał przyjąć Hitlera w opactwie w Beuron.
Klasztor jest usytuowany na wzniesieniu, 900 m n.p.m., w bliskiej odległości od grobu mistyka sufiego Sidi Boumedienne, który zostawił swoje ślady duchowe na tej ziemi i nie tylko. Doskonałe miejsce na spotkania, dialog. Oddycha się tutaj atmosferą pokoju i dialogu. Tak rozpoczyna się, we współpracy z mieszkańcami miasta, działalność centrum “Dar es Salam”, tak je nazywają w Tlemcen.
«Radość w Oranie, że ożył klasztor – opowiada, młody wówczas ks. Thierry Becker. Ale kim są ci fokolarini? Nikt o nich nie słyszał. Nie są zakonnikami, ani księżmi, żyją we wspólnocie. Usłyszałem jak mówili o swoim Ideale, o Chiarze Lubich i tak zacząłem poznawać duchowość. Zaczęli pracować i szybko przystosowali dom.»
Całe lata doświadczeń jak to z l’Imamem Barkatem. Pomogli uratować jego najmłodszego synka, zawożąc go w nocy do szpitala i prosząc lekarzy o udzielenie pomocy. Potem to tata uratowanego, małego Bahiego, odwiedzał fokolare, aby wyjaśniać proroctwa Hadisów, a tym samym pomóc we właściwym zrozumieniu ich duchowych tekstów. Wzruszają świadectwa Mourad, Bouziane, Farouk, w latach 60-tych pierwszych młodych, dziś z radością patrzących na nowe pokolenia tych, którzy dalej niosą Ideał, w który oni uwierzyli wiele lat temu.
Maria Chiara De Lorenzo (fragmenty)
Kongres muzułmanów z Ruchu Focolari
W Centrum Mariapoli „Dar es Salam” w Tlemcen w Algierii odbyło się drugie spotkanie muzułmanów z Ruchu przy okazji obchodów 50-lecia obecności Ruchu Fokolari w Algierii. W spotkaniu uczestniczyło 90 chrześcijan i muzułmanów, pochodzących z Jordanii, Syrii, Libanu, Grecji, Tunezji, Francji, Włoch, Szwajcarii, Burkina Fasso, Kanady i Algierii. Poruszono cztery tematy: cierpienie widziane ze światłem Boga, boska inspiracja Jedności u Chiary Lubich, trudności i współczesne wyzwania dla muzułmanów w budowaniu powszechnego braterstwa. Podczas kongresu najczęściej używano terminu „razem”, podkreślając doświadczenie, które dojrzało wewnątrz Ruchu Focolari: życie chrześcijan i muzułmanów razem dla jedności, w pełnej świadomości odrębnych tożsamości, w szacunku i przyjmowaniu różnic, zgodnie z charyzmatem, który Pan Bóg podarował Chiarze Lubich.