Oto co najbardziej pociągaw naszych czasach:
wejść w najwyższą kontemplację,
a pozostać wśród ludzi,
człowiek obok człowieka.
Chciałabym powiedzieć więcej:
zniknąć w tłumie,
aby przepoić go tym, co Boże,
tak jak nasiąka
kawałek chleba w winie.
Chciałabym powiedzieć więcej:
włączeni w zamysł Boga
wobec ludzkości
wplatać w rzesze wątek światła
i jednocześnie dzielić z bliźnim
poniżenie, głód, ciosy, chwile radości.
Ponieważ tym, co najbardziej pociąga
i w naszych, i w każdych czasach
jest to, co najbardziej ludzkiego a zarazem
Boskiego
Boskiego
można pomyśleć:
Jezus i Maryja,
Słowo Boże – syn cieśli,
Stolica Mądrości – matka domu.
(z pism Chiary Lubich)
