Apostołom nie brakowało mocnych przeżyć. Po straszliwej męce i śmierci Pana Jezusa, spotkali Go Zmartwychwstałego, potem widzieli Go Wstępującego do Nieba. Teraz zgromadzeni w wieczerniku razem z Maryją przeżywają jak uderza gwałtowny wiatr, uszy napełnia wielki szum, oczy widzą płomienie ognia spoczywające nad każdym z nich. Doświadczają, że kiedy głoszą Dobrą Nowinę, ludzie z różnych narodowości słyszą wieść o wielkich dziełach Bożych, każdy w języku ojczystym. Jednak nie te zjawiska, chociaż niezwykle sugestywne, były najbardziej znaczącym skutkiem działania Ducha Świętego.

Ważniejsze dla życia Apostołów i dla rozwoju Kościoła było to, że przestali się lękać i wyszli z wieczernika na spotkanie z ludźmi, świadcząc z mocą i z radością, że Jezus zmartwychwstał. Duch Święty, potrafi przemienić człowieka: z lękliwego w odważnego, z wątpiącego w zdecydowanego, ze smutnego w radosnego.

W historii Kościoła mówiono dużo więcej o Jezusie i o Maryi niż o Duchu Świętym. Jego działanie zostało bardziej podkreślone dopiero w ostatnich dziesięcioleciach, szczególnie poprzez Ruchy charyzmatyczne. Warto, więc starać się bardziej poznać Ducha Świętego. Kim jest Duch Święty?

Wiemy, że Bóg jest Miłością i dlatego jest Trójcą, bo miłością nie da się żyć w pojedynkę. Ojciec jest początkiem Miłości, Syn jest odpowiedzią na Jego Miłość. Duch Święty, pochodzi od Ojca i Syna: jest Ich Miłością Wzajemną. Wiemy również, że osoby Trójcy są równe i odrębne. Działają razem, ale każda ma inną rolę wobec świata i ludzkości. Ojciec jest stwórcą wszystkiego, co istnieje: słońca i gwiazd, morza i gór, kwiatów i drzew, zwierząt i ludzi. On osobiście stworzył również duszę każdej i każdego z nas. Syn jest naszym Zbawicielem. Stał się człowiekiem, a więc naszym bratem i odkupił nas wszystkich swoją śmiercią na krzyżu.

Duch Święty jest tym, który nas uświęca. Czyni to, towarzysząc nam wiernie dzień po dniu swoim głosem, który brzmi w naszym sumieniu delikatnie, ale wyraźnie i podpowiada nam: rób to lub tamto, albo nie rób tego lub tamtego. Można powiedzieć, że Duch Święty jest naszym przyjacielem. Jego specjalność, to cierpliwość i wierność, bo mimo naszych oporów nie przestaje nas prowadzić dzień po dniu we właściwym kierunku.  Jakie znaczenie ma Duch Święty w naszych czasach?

Są teologowie, którzy widzą w historii Kościoła trzy etapy. Pierwsze, drugie i trzecie tysiąclecie, odpowiadające szczególnemu działaniu Ojca, Syna i Ducha Świętego. Pierwsze tysiąclecie widzą jako czas Boga Ojca. W nim, bowiem, rozwijało się życie monastyczne, charakteryzujące się tendencją wycofania ze świata, życia daleko od ludzi, aby być sam na sam z Bogiem. Ci ludzie świadczyli swoim życiem wobec świata: sam Bóg wystarczy. Drugie tysiąclecie widzą jako czas Boga Syna, Boga-człowieka. W nim powstało wiele zgromadzeń mających charakter charytatywny podkreślających to, że Bóg identyfikuje się z człowiekiem i aby kochać Boga trzeba kochać człowieka. Trzecie tysiąclecie widzą, jako czas Ducha Świętego czas, w którym w Kościele i w świecie powinna się rozwijać ta miłość wzajemna, która jest między Ojcem i Synem, która prowadzi ludzkość do stania się jedną rodziną. Ojciec Święty Jan Paweł II prosił Boga o dar Ducha Świętego dla Polski podczas swojej pierwszej podróży do Ojczyzny: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię, tę ziemię”.

Co to znaczy teraz dla każdego z nas? Każdy z nas ma też swoją ziemię, która wymaga odnowy. Dla kogoś może to być rodzina, dla kogoś wspólnota, dla kogoś praca, dla kogoś innego troska o dzieci lub o sprawy ekonomiczne. Pozwolić Duchowi Świętemu zstąpić na ziemię naszego życia znaczy, pośród hałasu przeróżnych głosów, które docierają do nas z mediów, starać się bardziej uważnie słuchać głosu naszego sumienia i bardziej konsekwentnie iść za tym głosem. Znaczy jeszcze postawić miłość wzajemną z naszymi bliźnimi, przed wszystkimi innymi ważnymi sprawami: postawić ją przed modlitwą, przed pracą, przed zarabianiem pieniędzy, przed wykonaniem wszystkich innych obowiązków. Duch Święty jest zawsze z nami i nas prowadzi. Warto słuchać Jego głosu i postawić miłość wzajemną, jako priorytet życia w naszym środowisku. On podaruje nam wtedy odwagę, mądrość i wielką radość.