Miasteczko w Polsce – Mariapoli FiorePolskie miasteczko, o nazwie Mariapoli Fiore, powstało w 1996 roku.  Katolicki Uniwersytet Lubelski otrzymał w Trzciance k. Wilgi gospodarstwo, jako spadek po bardzo lubianej pani hr. Gradowskiej, z przeznaczeniem na cele katolickiego wychowania młodzieży. Dla KUL-u jednak trudne było podjęcie w tym miejscu takiego zadania, gdyż gospodarstwo położone jest ok. 120 km od Lublina. KUL zaproponował podjęcie tego zadania Ruchowi Focolari i przekazał gospodarstwo w użytkowanie.  Zaczęła się praca. Dzięki Bożej Opatrzności i wielkiemu poświęceniu pierwszej żeńskiej wspólnoty życia konsekrowanego oraz małżeństwa wolontariuszy, osób gotowych żyć i pracować w spartańskich warunkach, nastąpiła w ciągu kilku lat wielka przemiana.   Wszystkie istniejące budynki zostały wyremontowane i adaptowane do nowych zadań. Stajnia zamieniona została w kaplicę z elegancką salą spotkań na 120 osób na parterze, a z pokojami noclegowymi na piętrze. W miejscu dawnej obory jest teraz wydawnictwo, biuro Fundacji i apartament dla gości.

Przeprowadzono elektryfikację, telefonizację i kanalizację terenu.
Zbudowano jedną studni głębinową, wodociąg, oczyszczalnię ścieków oraz drogę wewnętrzną.  Kiedy do pionierów dołączyły: druga żeńska oraz pierwsza męska wspólnota życia konsekrowanego, zbudowano dwa nowe domy, a niedawno jeszcze dwa domy dla rodzin oraz duży dom dla formacji kapłanów i kleryków oraz dla prowadzenia rekolekcji.

Głównym celem Miasteczka Fiore jest formacja dzieci i młodzieży, rodzin, świeckich i duchownych do życia duchowością wspólnotową.

W służbie celom tejże formacji są wydawane dwumiesięcznik „Nowe Miasto” oraz kwartalnik Jedność i charyzmaty.  Przewidywana jest jeszcze działalność gospodarcza. Będzie ona służyła tworzeniu miejsc pracy dla ludzi tego rejonu, w którym stopień bezrobocia jest bardzo wysoki. Będzie ona rozpoczęta, kiedy powstaną odpowiednie warunki do jej prowadzenia.    Ludzie miejscowego środowiska byli na początku zaskoczeni obecnością nowych, nieznanych sąsiadów. Bali się obecności narkomanów lub chorych na AIDS. Obecność młodych dziewcząt budziła nawet inne podejrzenia.

Mieszkańcy miasteczka budowali jednak nie tylko cementem materialnym, lecz także innym spoiwem. Pracując w szpitalu, w urzędzie gminy i ucząc w szkołach, dawali świadectwo wielkiej gotowości do służby i poświęcenia się dla innych. Ten cement duchowy, który ma na imię miłość budował mosty międzyludzkie.  Rozwijał się szacunek, rosło zaufanie, a z czasem również współpraca. Teraz kapłan z miasteczka odprawia codziennie Mszę Świętą. W niedziele i święta uczestniczy w niej około stu osób okolicznej ludności.  Nowo urządzone boisko do piłki nożnej gromadzi na co dzień okolicznych chłopców.  Wielu miejscowych czuje się teraz w miasteczku jak w domu. Chociaż od jego założenia minęło już 20 lat, myślimy, że to dopiero początki miasteczka.  Kiedy ostatnio KUL przekazał nam gospodarstwo na własność, otwarły się nowe perspektywy dla jego dalszego rozwoju.

Potrzebujemy dużego wsparcia finansowego. Ufamy mocno w Bożą Opatrzność, która działa otwierając serca hojnych ludzi, aby miasteczko mogło podjąć nowe inicjatywy, otworzyć drzwi nowym mieszkańcom, stać się domem dla wielu – również z krajów sąsiadujących z nami od strony wschodniej. Wtedy Fiore (Kwiat) może „rozszerzyć – jak Chiara życzyła przy jego inauguracji – woń Chrystusa w Polsce i dalej”.Chcielibyśmy świadczyć, że kiedy do wspólnej modlitwy dołączy się staranie, aby miłować się tak, jak Chrystus nas umiłował, wtedy jedność między ludźmi i narodami przestaje być utopią i chrześcijaństwo staje się bardziej atrakcyjne.