W początkach lat 70-ych świat ukazywał się wzajemnie powiązany po „nieodwracalnym już spotkaniu narodów i cywilizacji całego świata, które to spotkanie stało się możliwe i zostało przyspieszone przez prawdziwą eksplozję środków masowego przekazu i ogromny rozwój technologii”. Chiara Lubich, ukazując pozytywne aspekty tych nowości, ostrzega młodych ludzi, że „dzisiaj nie zawsze człowiek jest przygotowany do tego spotkania” często burzącego, gdyż człowiek zdaje sobie sprawę, że jego sposób myślenia nie jest jedyny. Zachęca więc, by nie pomylić wartości absolutnych, dotyczących wieczności ze swoimi strukturami myślowymi. Kiedy upadają pewniki, Chiara proponuje młodym wzór do naśladowania, klucz otwierający drzwi do budowania nowego świata.
„Jak zatem żyć w tym strasznym dzisiaj, w którym wydaje się, że z powodu jakiegoś tajemniczego kataklizmu, najwyższe wartości drżą jak ogromne drapacze chmur, które kruszą się i zderzają? Czy istnieje praktyczna odpowiedź (…) jakiś pewny środek, na który można liczyć, aby wraz z innymi tworzyć świat, który nastanie?
Czy istnieje rodzaj człowieka-świata, który czuje, który czuł w sobie to straszne tsunami, które zagraża, że nie ocali się nic z tego, co do tej pory uważało się za nietykalne? Który prawie wątpi czy sama prawda absolutna nie zostawi go swojemu losowi, zostawiając go w ogromnym zamieszaniu? Czy jest taki człowiek-świat, który potrafił w podobnych sytuacjach pokonać tę straszną próbę, płacąc w ten sposób za nowy świat, który odnalazł w sobie i zrodził dla innych? Tak, istnieje. Ale od razu zdajemy sobie sprawę, że ten człowiek nie może być zwykłym człowiekiem, ale „Człowiekiem” wyjątkowym. Jest nim Jezus opuszczony.
Jego doskonałe człowieczeństwo, choć słabe i podległe cierpieniu i śmierci, jest symbolem każdej ludzkiej struktury, która mimo swoich ograniczeń, w przeciągu wieków, była w stanie dać człowiekowi coś tak nieograniczonego jak prawda.
Jezus na krzyżu, bliski swej fizycznej śmierci i w opuszczeniu, swojej śmierci mistycznej, Jezus doświadcza upadku całego swego człowieczeństwa, swego bycia człowiekiem; by tak rzec, doświadcza upadku swej ludzkiej struktury, i na koniec Ojciec w tajemniczy sposób dopuszcza, że Jezus wątpi także w obecność Boga w sobie, ta obecność prawie znika. Z tego powodu głośno woła: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” (Mt 27,46)”.
Ale właśnie w tym wołaniu, Jezus będąc Bogiem, ma siłę, aby przezwyciężyć ten bezmierny ból i daje swemu przemijającemu ciału, słabemu, moc nieśmiertelności, włączając to przemijające ciało, które stało się nieśmiertelne, w łono Trójcy nieśmiertelnej.
I nie tylko to, ale poprzez ten niezwykły akt przyjęcia najbardziej przerażającego zniszczenia, jakie niebo i ziemia widziały, Jezus daje ludziom szansę, aby w innym życiu zmartwychwstać wraz ciałem, a w tym życiu zmartwychwstać duchowo: kiedy kochamy Jezusa opuszczonego, możemy zmartwychwstać z każdej śmierci, z jakiejkolwiek zniszczenia, w jakim człowiek się znajduje.
To Jezus opuszczony (…) jest niezawodnym liderem dla wszystkich młodych tego wieku. On, ukochany, daje temu, kto za nim idzie ducha prawdy, tak jak po swej śmierci na Kalwarii zesłał Ducha Świętego na apostołów. Młodzi, stwierdza Chiara „idąc za nim, nie będą musieli lękać się żadnej sytuacji, ale co więcej będą jej stawiać czoła z przekonaniem, że każda prawda ludzka i najwyższa prawda, to jest królestwo Boże, będą mogły się wyrazić, także za ich przyczyną, w nowych strukturach myślowych na całym świecie”. Kończąc stwierdza: „Do was należy przyjęcie go w waszym sercu jako najcenniejszej perły, jaką można wam dać, dla waszej duszy, dla narodów, które tutaj reprezentujecie, a zwłaszcza dla tego nowego świata, który musi ujrzeć wszystkich ludzi zjednoczonych. Dla tego nowego świata, który będzie domem nie wielu narodów, lecz jednego ludu Bożego”.
Żródło: Chiara Lubich, Colloqui con i gen anni 1970/74, Città Nuova, wyd. 1999, s. 73-83
