Igino Giordani – Foco

Wiara karmiąca się zjednoczeniem z Bogiem i zgodnością z działaniem, delikatna miłość do Maryi, żarliwe zaangażowanie w sprawy Kościoła, w życie kulturalne i społeczne, absolutne poddanie się planowi Boga –  to cechy określające ziemskie życie Igino Giordaniego.

Przychodzi na świat 24 września 1894 r. w Tivoli (Rzym); pracuje w różnych zawodach: jako chłopiec jest pomocnikiem ojca murarza, później jest urzędnikiem, nauczycielem, bibliotekarzem, pisarzem, dyrektorem dzienników. Gdy ma 21 lat, zostaje powołany do wojska, ale nie oddaje ani jednego strzału z obawy, by nie zabić dziecka Bożego. Ciężko ranny, w szpitalu po raz pierwszy czuje powołanie do świętości. Studiując Ojców Kościoła, od nich uczy się heroicznego chrześcijaństwa.

Jest troskliwym małżonkiem i ojcem czworga dzieci; razem z Luigim Sturzo uczestniczy w bataliach politycznych lat ‘20; w latach ’30 swymi konferencjami, artykułami, książkami (kilka z nich przetłumaczono na różne języki) – jest animatorem kultury katolickiej.

Jako dyrektor watykańskiego czasopisma „Fides” odkrywa w protestantach „braci” i wyprzedza ekumeniczne oraz eklezjologiczne linie Soboru Watykańskiego II. Jego pisma są strawą duchową dla księży i świeckich.

Wybrany w roku 1946 do Konstytuanty, jest następnie posłem, a w czasach zimnej wojny za swoje nowatorskie idee i działania zmierzające do budowania pokoju oklaskiwany jest przez wszystkie partie polityczne.

Ceniony przez papieży i osobistości ze świata kultury i polityki, pozostaje zawsze bliski osobom z ludu; jego działania dążą do przywrócenia godności robotnikom i ludziom odsuniętym na margines. Pomaga odkryć czynną rolę świeckich w Kościele oraz ich powołanie do świętości.

W wieku 54 lat, 17 września 1948 r, spotyka Chiarę Lubich i Ruch Focolari. Intuicyjnie przeczuwa wielkość jej charyzmatu i przystaje do niego całym sercem i umysłem. Otrzymuje pozwolenie, aby w tym Ruchu on także, jako małżonek, mógł w poświęcić się Bogu i wejść w komunię z osobami żyjącymi w dziewictwie – jest pierwszym małżonkiem fokolarinem.

Spotyka się często z upokorzeniami i niezrozumieniem, w starszym wieku cierpi z powodu dawnych ran wojennych. Wszystko to traktuje, jako zesłaną przez Boga okazję do oczyszczenia oraz wzrastania w miłości i w pokorze. Jest coraz bardziej łagodny i promienny, staje się równy wszystkim, w każdym wieku i w każdej sytuacji; posiada szczególny dar kontaktu z najmłodszymi.

Jest jednym z najbliższych współpracowników Chiary Lubich, która uważa go za „współzałożyciela” Ruchu. Ostatni etap jego “świętej podróży” obfituje w doświadczenia mistyczne i próby duszy, które Pan Bóg zachowuje dla swoich wybranych – Chiara widzi w nim urzeczywistnienie błogosławieństw.

Igino kończy swe życie wieczorem 18 kwietnia 1980 r. Jego doczesne szczątki spoczywają w kaplicy Centrum Ruchu Focolari w Rocca di Papa (Rzym). W 2012 rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny.