Ta wielka miłość zafascynowała Chiarę Lubich, która zapragnęła odpowiedzieć swoją miłością na Jego miłość. Wyraziła to pisząc tekst „Znam tylko Jezusa, i to ukrzyżowanego”. Codziennie rano, w porannej modlitwie tysiące osób, które  poszły za  Ideałem Chiary powtarza te słowa.

„ZNAM TYLKO JEZUSA, I TO UKRZYŻOWANEGO”[1]

20 IX 1949

Mam tylko jednego Oblubieńca tu na ziemi:

Jezusa ukrzyżowanego i opuszczonego;

nie mam innego Boga poza Nim.

W Nim jest całe Niebo z Trójcą Świętą

i cała ziemia z ludzkością.

Dlatego to, co Jego, jest moje, nic poza tym.

Jego jest całe cierpienie świata, a więc i moje.

Przejdę przez świat szukając Go

w każdej chwili mojego życia.

To, co mi sprawia ból, jest moje.

Moje jest cierpienie, które dotyka mnie teraz.

Moje są cierpienia ludzi, którzy są obok mnie (to jest właśnie mój Jezus).

Moje jest wszystko to, co nie jest pokojem, radością,

nie jest piękne, miłe, pogodne… Jednym słowem: to, co nie jest Niebem. Ponieważ także ja mam swoje Niebo, ale jest ono w sercu mojego jedynego Oblubieńca. Nie znam innego.

I tak przez lata, które mi pozostały:

spragniona cierpienia, udręki, rozpaczy, smutku, rozdarcia,

wygnania, rozłąki, opuszczenia…

wszystkiego, czym On jest,

a On jest Grzechem.

Tak osuszę łzy udręczenia

wielu serc obok mnie,

a dzięki jedności z moim wszechmocnym Oblubieńcem,

tych, które są daleko.

Przejdę jak ogień,

który spala to, co ma być zniszczone,

a pozostawia jedynie prawdę.

Ale trzeba być jak On: być Nim w obecnej chwili życia.

[1] Chiara Lubich, Rozważania. Kraków, 2001.