Pierwsze odbyło się 70 lat temu w Dolomitach Trydenckich. Było lato ’49 i Chiara Lubich, która w Trydencie podzieliła się wyborem życia Ewangelią z kilkoma towarzyszami, odpoczywała w Tonadico di Primiero. Był to decydujący moment w historii Ruchu Focolari: mistyczne doświadczenie pozwoliło Chiarze zrozumieć zamysł Boga wobec rodzącego się Dzieła: Dzieła Maryi. Od tego czasu podobne doświadczenia, zwane Mariapoli, powtarzane są każdego roku latem i z czasem powielą się na całym świecie.
W historii Mariapoli szczególnie znaczące jest pierwszych dziesięć lat, od ’49 do ’59. Czy możesz wyjaśnić dlaczego?
Te lata wyznaczają początki Mariapoli, w których siła charyzmatu jedności, dana przez Boga Chiarze dla Kościoła, rodzi nowe owoce. Doświadcza się bardzo silnej komunii, której bogactwem jest udział ludzi różnego wieku, różnych klas społecznych i z różnych krajów świata (w ‘59 r. było w sumie 12 000 z 27 krajów). Jest to intensywne doświadczenie Boga, droga świętości, która jest tworzona razem, jako bracia. Podkreśla się w nim rzeczywistość ludu Bożego, którą ukazał Sobór Watykański II.
Dlaczego nazwa Mariapoli?
Nazwa pojawiła się dopiero w ‘55 roku: przez lata, to wspólne życie przyjęło formę miasta, ludu, który czuł się kierowany przez Maryję. Miłość ewangeliczna żyjąca wśród wszystkich wygenerowała obecność nadprzyrodzoności. Wypełniły się słowa Jezusa: „Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich». ” (Mt 18,20). To właśnie ta rzeczywistość światła jest inspiracją dla tytułu książki.
Jakie są istotne cechy tych spotkań, które na różne sposoby odbywają się także dzisiaj ?
Zamknęłabym to w jednym słowie: komunia, a właściwie komunie. Komunia w Eucharystii, codziennie odnawiana; komunia w Słowie Ewangelii; komunia z braćmi. To właśnie ta charakterystyka odciska silną pieczęć na doświadczeniu z 1949 r. i którą odnajdujemy w kolejnych latach. Z tego wynika zobowiązanie do dalszego przeżywania tego doświadczenia w miejscach gdzie się żyje, aby współdziałać z zamysłem Bożej miłości do Stworzenia i społeczności, która nas otacza.
Co Cię poruszyło w historiach tych, którzy uczestniczyli w pierwszych Mariapoli?
Spotykając tych świadków, widziałam, że doświadczenie Mariapoli nie jest wspomnieniem, ale rzeczywistością, która wciąż żyje. Z pisemnych świadectw uchwyciłam autentyczność życia przeżywanego jako ciało, poszukujące jedności.
Mariapoli przyniosły także owoce długoterminowe …
Przede wszystkim czasopismo „Città Nuova”, które narodziło się podczas Mariapoli, aby utrzymać w łączności uczestników po powrocie do domu. Potem „stałe” Mariapoli, międzynarodowe miasteczka, o których Chiara mówi już w ’56. Ścieżki dialogu rozpoczęły się od ludzi z innych kościołów chrześcijańskich, obecnych w Fiera już w 1957 r., oraz od innych charyzmatycznych postaci z Kościoła Katolickiego: drogi komunii, które rozwiną się wraz z Soborem Watykańskim II i następującym po nim Magisterium Kościoła. Zauważalne są również początki zaangażowania Ruchu w rzeczywistość polityczną i społeczną.
W „stałych” Mariapoli żyją razem ludzie w różnym wieku, z różnych krajów, kultur i wyznań, wprowadzając Ewangelię w życie. Rzeczywistość, w której różnorodność układa się w jedność. Jakie przesłanie niosą te miasteczka dla Europie podzielonej przez nacjonalizmy i populizmy?
Bardzo ważne jest to, co rok temu Papież Franciszek powiedział w miasteczku Loppiano o „mistycyce my”, która pozwala iść razem w historii. Rzeczywistość już bardzo żywa w pierwszym Mariapoli. Na przykład w ‘59 r., Pomimo ech wojny, Włosi, Niemcy i ludzie innych narodowości, pokonując wszelkie bariery, poświęcają swoje narody Maryi: pragną to zrobić razem, jako akt wzajemnej miłości, który wyraża rzeczywistość jednego ludu.
Claudia Di Lorenzi (Wer. pol. Ewa Mąka)
