Uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest okazją, by zadać sobie pytanie: jaka jest moja relacja z Duchem Świętym? Duch Święty jest względnie mało nam znany. Ogólnie biorąc, w Kościele dużo więcej mówi się o Jezusie i o Maryi niż o Duchu Świętym.
Zatrzymajmy się więc na chwilę przy rozważaniu o Duchu Świętym. Kiedy odmawiamy nasze Credo powtarzamy wraz z całym Kościołem Katolickim, że Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna. Jest to proste zdanie, które jednak zawiera i wyraża największą Bożą tajemnicę, tajemnicę Trójcy Przenajświętszej. Bóg jest Miłością, a miłość jest relacją międzyosobową. Dlatego Bóg nie może być jednoosobowy, lecz jest Trójcą, jednością trzech Osób. Ojciec jest źródłem Miłości, Syn jest odpowiedzią na Jego Miłość, a Duch Święty jest więc Miłością Wzajemną. Duch Święty jest krążeniem miłości, komunią, jednością. Mówi się, że Duch Święty ma decydujące znaczenie dla życia Kościoła w trzecim tysiącleciu. Są bowiem teologowie, którzy widzą w historii Kościoła trzy okresy. Pierwsze tysiąclecie określają jako czas Boga Ojca. Wówczas rozwijało się życie monastyczne, charakteryzujące się odejściem od świata, daleko od ludzi, aby być sam na sam z Bogiem. Swoim życiem ci ludzie świadczyli wobec świata: Bóg sam wystarczy. Drugie tysiąclecie widzą teologowie jako czas Boga-Syna, Boga-człowieka. W tych stuleciach powstało wiele zgromadzeń o charakterze charytatywnym, podkreślających to, że Bóg stając się człowiekiem utożsamił się z każdym, pozostał w każdym człowieku. Dlatego, aby kochać Boga, trzeba miłować człowieka. Trzecie tysiąclecie z kolei postrzega się jako czas Ducha Świętego, Ducha jedności, gdy w Kościele i w świecie potrzebna jest nowa kultura relacji międzyludzkich, relacji przeżytych w miłości wzajemnej. Ludzkość, która coraz bardziej doświadcza, że ziemia to wspólne mieszkanie, powinna żyć jako jedna rodzina. Potwierdzał to Św. Jan Paweł II, przedstawiając duchowość komunii jako duchowość dla Kościoła w trzecim tysiącleciu. Właśnie o taką kulturą miłości i jedności modlił się podczas swojej pierwszej podróży do Polski, mówiąc: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”.
Każdy z nas ma swoje miejsce na ziemi, której nie mierzy się w hektarach. To obszar naszego życia, naszego środowiska, które wymagają odnowy i zjednoczenia. Dla kogoś może to być rodzina z całą troską o dzieci, dla kogoś innego miejsce pracy, jeszcze dla kogoś sąsiedztwo lub wspólnota, w której żyje. Pozwolić Duchowi Świętemu zstąpić na ziemię naszego życia oznacza postawić miłość ponad modlitwą, ponad pracą, ponad zarabianiem pieniędzy, przed wykonaniem wszystkich innych obowiązków. Kiedy postawimy miłość wzajemną jako priorytet i jesteśmy gotowi się dla niej poświęcić, Duch Święty jest wtedy z nami ze Swoimi darami. Zastąpi nasze lęki i troski postawą odpowiedzialności. Jeśli jesteśmy zmartwieni, bo myślimy o tym, co może czekać nasze dzieci za dwadzieścia lat, Duch Święty daje nam odwagę i przypomina, że Jezus zwyciężył świat. Duch Święty mobilizuje nas, byśmy odpowiedzialnie i zdecydowanie bronili wartości podstawowych jak sprawiedliwość, prawdomówność, życie, małżeństwo i rodzina. Bardzo potrzebujemy żyć zjednoczeni z Duchem Świętym, by być odważnymi w życiu społecznym. Przy tym bardzo potrzebujemy daru mądrości i rozeznania dobra i zła. Podczas dzisiejszej uroczystości prośmy Ducha Świętego, by miał nas w Swojej stałej opiece, by dodawał nam odwagi w codziennym życiu i by ożywiał miłość w naszych rodzinach i wspólnotach, i między nami wszystkimi.
Ks. Roberto
