Nadal mnie kształtuje

Spotkałam Chiarę Lubich kilkakrotnie jako dziewczynka, w czasie spotkań organizowanych przez wspólnotę Ruchu Focolari, m.in. w 1996 r. podczas inauguracji miasteczka Mariapoli Fiore, w 1998 r. podczas kongresu Genin 4* w Rzymie oraz w 2000 r. w Warszawie. Ostatnie z wymienionych spotkań miało charakter bardziej osobisty.

W 1999 r. lub na początku roku 2000 dzieci biorące udział w życiu wspólnoty zostały poproszone o przygotowanie pytań, które chciałyby zadać Chiarze. Jedno z pytań miało zostać wybrane i zadane osobiście podczas planowanego spotkania z członkami Ruchu w Warszawie. Ja także napisałam swoje, już nie pamiętam, o co wtedy chciałam zapytać; pamiętam tylko, że byłam rozczarowana, bo moje pytanie nie zostało „wybrane”. Tymczasem dosłownie w ostatniej chwili – tuż przed przyjazdem Chiary do Polski – okazało się, że inna dziewczynka, która także napisała swoje pytanie do Chiary i miała zadać je osobiście – zachorowała. Zadzwoniono w wtedy do mojej mamy i zapytano, czy ja mogłabym zastąpić tę dziewczynkę i zadać pytanie w jej imieniu. Zgodziłam się. Treść pytania pamiętam bardzo dobrze, bo powtarzałam je w myślach wielokrotnie, by nie popełnić pomyłki w obecności zaproszonych gości z całej wspólnoty. Miałam wtedy dziesięć lat i pamiętam, że tak bardzo skoncentrowałam się na powtarzaniu pytania w myślach przed wejściem na scenę, że ostatecznie pomyliłam się i zamiast zapytać: „Chiara, jak żyłaś w naszym wieku i kim chciałaś zostać?” – zapytałam, kim „chce” zostać. Tłumacz pewnie skorygował moją pomyłkę, ja natomiast pamiętam, że gdy Chiara kierowała do mnie oraz wszystkich słuchających odpowiedź – początkowo nie umiałam się skupić. Potem ochłonęłam, a treść jej odpowiedzi trochę mnie zaskoczyła.

Chiara powiedziała, że w głębi serca nigdy nie planowała swojej przyszłości. Oczywiście, miała swoje marzenia, ale powiedziała, że jest szczęśliwa, że nie planowała nic do końca, bo to mogłoby utrudnić Bogu realizację Jego planu względem niej. Tę strategię poleciła wszystkim dzieciom i jako przykład takiej „otwartej” postawy względem woli Bożej przywołała wydarzenia z życia Chiary „Luce” Badano. Wtedy po raz pierwszy dowiedziałam się o heroicznej postawie obecnie już błogosławionej –  Chiary Badano, która w wieku dziewiętnastu lat umiała zrezygnować ze wszystkich życiowych planów w obliczu śmiertelnej choroby nowotworowej, mówiąc: „Jeśli Ty tego chcesz, Jezu, ja także tego pragnę”.

Trudno mi jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, kim jest dla mnie Chiara. Na pewno każde spotkanie z nią bardzo mocno przeżyłam. I mam tu na myśli nie tylko sytuacje, kiedy miałam możliwość osobistego (fizycznego) uczestnictwa w spotkaniach. Przede wszystkim mam w pamięci liczne nagrania i historie, które były prezentowane podczas „zwykłych” formacyjnych spotkań członków Ruchu. Głos Chiary był pełen charyzmy i pasji. Spotkania z nią charakteryzowały się radością i spontanicznością. Najbardziej dotykało mnie to, jakiego Chrystusa wybrała jako swego Oblubieńca – to, że cierpienie Boga Opuszczonego na Krzyżu miało być kluczem do budowania kultury jedności i miłości wzajemnej. Życie Chiary było przykładem radykalizmu chrześcijańskiego, i to nie w takim sensie, w jakim często definiuje się „radykalizm” (bezkompromisowość). Chiara była radykalna w swym wyborze życia Ewangelią i najprostszych wskazówek wynikających z kart Nowego Testamentu. Właśnie te najprostsze wskazówki pozostały ze mną do dziś: „kochaj nieprzyjaciół”, „kochaj wszystkich”, „kochaj jako pierwszy”.

Obecnie nie jestem związana z żadną z grup formacyjnych Ruchu Focolari, lecz charyzmat Chiary z pewnością nadal mnie kształtuje. Staram się żyć według wspomnianych prostych wskazówek życia chrześcijańskiego. Mam także przekonanie, że w każdej spornej sytuacji – a wykonuję zawód prawnika – prawdziwy dialog jest możliwy, jeśli tylko zaprosi się do tej przestrzeni Chrystusa. W Jego obecności wszystko jest możliwe.

Ania

*gen 4 – dzieci w Ruchu Focolari