Danilo, najstarszy syn szanowanej rodziny z Parmy (Włochy), spotyka charyzmat jedności przez Ginettę Calliari – jedną z pierwszych towarzyszek Chiary Lubich – podczas podróży do Mediolanu, gdzie nadzoruje pierwsze realizacje swoich projektów. Jest już wtedy żarliwym katolikiem, zaangażowanym politycznie, przewodniczącym diecezjalnym FUCI (Federacji Włoskich Uniwersytetów Katolickich), a później męskiej sekcji Akcji Katolickiej, ale odczuwa potrzebę radykalnego oddania się Bogu i nowego ustawienia swojego życia w oparciu o Ewangelię wprowadzoną w czyn. Wybór ten podziela również Anna Maria, która zostanie jego żoną.

Wokół nich rodzi się pierwsza wspólnota w Parmie, natomiast przed nimi dwojgiem otwiera się nowatorskie powołanie fokolarinów małżonków, zainicjowane przez Igino Giordaniego. Po przyjściu na świat pierwszych czworga dzieci, postanawiają zostawić obiecującą karierę inżyniera i przywileje wygodnego życia, aby przenieść się jako rodzina-focolare do stolicy i całkowicie poświęcić się celom Ruchu Focolari. Jednym z pierwszych zadań Danilo jest ukończenie budowy w Rocca di Papa, gdzie powstanie Centrum Mariapoli, przekształcone później w międzynarodową siedzibę Ruchu. Następnie współpracuje z wydawnictwem Città Nuova.

W bliskim kontakcie z Chiarą, przez wiele lat działa na rzecz formacji, na różnych kontynentach, dla osób żyjących w małżeństwie, które tak jak on chcą iść w ślady Giordaniego.

W 1980 roku zostaje zaproszony wraz z Anną Marią jako audytor na Synod o rodzinie, a w 1981 roku Chiara Lubich powołuje go do Rady Generalnej Ruchu, powierzając jemu wraz z żoną troskę o Nowe Rodziny na całym świecie.

Również w latach 80. zostaje nominowany na konsultora, a następnie na członka watykańskiej dykasterii ds. rodziny. Z racji tych obowiązków, wraz z Anną Marią jest kilkukrotnym gościem u Jana Pawła II oraz uczestniczy w programach telewizyjnych transmitowanych na cały świat, gdzie świadczy o swojej służbie na rzecz rodziny.

Za pontyfikatu Benedykta XVI współpraca ze Stolicą Apostolską nasila się do tego stopnia, że ​​papież prosi ich o napisanie rozważań na Drogę Krzyżową (2012) w rzymskim Koloseum, której on przewodniczy.

Długie życie Danilo, dzięki licznym talentom, które otrzymał i potrafił tak obficie wykorzystać, jest pochwalnym hymnem wobec Boga, rozciągniętym w czasie. Cały Ruch Focolari – a zwłaszcza grono fokolarinów małżonków i niezliczone rodziny z całego świata, dla których był wzorem, powiernikiem, ukochanym i godnym zaufania punktem odniesienia – jest mu głęboko wdzięczny.

Wdzięczność ta odnosi się do jego postawy jako mężczyzny: człowieka wielkiej prawości, czułości, prostoty i mądrości.

Dziękujemy Ci, Danilo, także za to, że nigdy nie przestałeś być uosobieniem ewangelicznego dziecka, które zawsze można było dostrzec w Twoim życiu, słowach, doskonałym poczuciu humoru, akwarelowych obrazach, niezliczonych kreskówkach, które często improwizowałeś (choćby na papierowych serwetkach) dla radości nas wszystkich.

Anna i Alberto Friso

(tłum. z j. włoskiego S. Grochmal)

Odwagi! W 100. rocznicę urodzin Danilo Zanzucchi: