Uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest okazją, by zadać sobie pytanie: jaka jest moja relacja z Duchem Świętym? Czy Duch Święty jest dla mnie, jak dla wielu, Bogiem mało znanym? W Kościele, rzeczywiście, dużo więcej mówi się o Jezusie i o Maryi niż o Duchu Świętym. Zatrzymajmy się więc na chwilę przy rozważaniu o Duchu Świętym.
Kiedy odmawiamy nasze Credo, powtarzamy wraz z całym Kościołem katolickim, że Duch Święty od Ojca i Syna pochodzi. To proste zdanie zawiera i wyraża największą Bożą tajemnicę, tajemnicę Trójcy Przenajświętszej. Bóg jest Miłością, a miłość jest relacją międzyosobową. Dlatego Bóg nie może być jednoosobowy, lecz jest wspólnotą, jednością trzech Osób. Ojciec jest źródłem Miłości, Syn jest odpowiedzią na Miłość Ojca, a Duch Święty od Ojca i Syna pochodzi, jest uosobieniem ich Miłości wzajemnej. Duch Święty jest krążeniem miłości, komunią, jednością.
Mówi się, że Duch Święty ma decydujące znaczenie dla życia Kościoła w trzecim tysiącleciu. Są bowiem teologowie, którzy widzą w historii Kościoła trzy okresy.
Pierwsze tysiąclecie określają jako czas Boga Ojca. Wówczas rozwijało się życie monastyczne, charakteryzujące się odejściem od świata, daleko od ludzi, aby być sam na sam z Bogiem. Swoim życiem ci ludzie świadczyli wobec świata: Bóg sam wystarczy.
Drugie tysiąclecie widzą teologowie jako czas Boga-Syna, Boga-człowieka. W tych stuleciach powstało wiele zgromadzeń o charakterze charytatywnym, podkreślających to, że Bóg stając się człowiekiem utożsamił się z każdym, pozostał w każdym człowieku. Dlatego, aby kochać Boga, trzeba miłować człowieka.
Trzecie tysiąclecie, z kolei, postrzega się jako czas Ducha Świętego, Ducha jedności, gdy w Kościele i w świecie potrzebna jest nowa kultura relacji międzyludzkich, relacji przeżywanych w miłości wzajemnej. Ludzkość, która coraz bardziej doświadcza ziemię jako wspólne mieszkanie, powinna żyć jako jedna rodzina. Potwierdził to św. Jan Paweł II, przedstawiając duchowość komunii jako duchowość dla Kościoła w trzecim tysiącleciu.
Trzecie tysiąclecie to czas Ducha Świętego również dla Polski. Podczas swojej pierwszej podróży do Ojczyzny papież wołał: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”. Błagał właśnie o taką odnowę w duchu miłości i jedności.
Każdy z nas ma swoją ziemię, która nie mierzy się w hektarach. To ziemia naszego życia osobistego i społecznego, które wymaga odnowy i zjednoczenia. Dla kogoś może to być rodzina z całą troską o dzieci, dla kogoś innego miejsce pracy, jeszcze dla kogoś innego sąsiedztwo lub wspólnota, w której żyje. Pozwolić Duchowi Świętemu zstąpić na ziemię naszego życia znaczy postawić miłość ponad modlitwą, ponad pracą, ponad zarabianie pieniędzy, przed wykonaniem wszystkich innych obowiązków.
Kiedy wspólnie postawimy miłość jako priorytet i jesteśmy gotowi poświęcić się dla niej, Duch Święty żyje w nas i między nami. Wtedy oddala każdy lęk i swoimi darami rozwija w nas postawę nadziei i odpowiedzialności. Jeśli jesteśmy zmartwieni, bo myślimy o tym, co może czekać nasze dzieci za dwadzieścia lat, Duch Święty daje nam nadzieję i przypomina nam, że Jezus zwyciężył świat.
Duch Święty ponadto mobilizuje nas, byśmy odpowiedzialnie i zdecydowanie bronili podstawowych wartości, takich jak jak sprawiedliwość, prawdomówność, życie, małżeństwo i rodzina. Bardzo potrzebujemy żyć zjednoczeni z Duchem Świętym, by mieć dar rozeznawania dobra i zła, i być odważnymi w życiu społecznym.
W dzisiejszą Uroczystość prośmy Go, by miał nas w swojej stałej opiece, by dodawał nam odwagi w codziennym życiu i by ożywiał miłość w naszych sercach, w naszych rodzinach, wspólnotach i między nami wszystkimi.
Duch Święty jest zawsze z nami. Trzecie tysiąclecie to Jego tysiąclecie, to Jego czas, to nasz czas.
ks. Roberto
