Wśród uczestników byli zarówno rodzice i opiekunowie już pracujący w pieczy zastępczej, jak i osoby planujące taką formę służenia dzieciom bądź adopcję dziecka. Wydarzenie rozpoczyna realizację większego projektu: „Inne oblicze życia rodzinnego – środowiskowe wsparcie osób w pieczy zastępczej”, który uzyskał akceptację oraz finansowanie od Samorządu Województwa Mazowieckiego i będzie realizowany również w latach 2026 i 2027 przez Fundację Podaj Dobro we współpracy z Ruchem Focolari i Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie w Garwolinie.

Program spotkania był bardzo bogaty. Obejmował: prelekcje, wykłady, pogadanki, warsztaty, a w grupach wsparcia – prowadzonych przez psychologów – dawał możliwość wymiany doświadczeń oraz dzielenia się refleksjami na poruszane tematy.

Dziękując za zorganizowanie wydarzenia, uczestnicy wyrażali swoją wdzięczność za stworzoną rodzinną atmosferę, jakiej doświadczyli w Miasteczku, za pochylenie się nad ich problemami i za otrzymane ogromne wsparcie od profesjonalnych terapeutów, którzy zechcieli podzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem, by pomóc lub wskazać, gdzie i jak szukać pomocy, wskazać drogę, jak radzić sobie w sytuacjach trudnych, traumatycznych. Wszyscy podkreślali w swoich opiniach profesjonalizm i zaangażowanie prelegentów oraz osób prowadzących warsztaty i grupy.

Był to piękny czas pełen Bożej miłości i radości, prawdziwej służby dla jedności, jakiej uczestnicy spotkania doświadczyli ze strony organizatorów, a także w relacjach pomiędzy sobą. W swoich wypowiedziach wszyscy z szacunkiem podkreślali zarówno trud podejmowany przez rodziny zastępcze, jak i wszelkie działania na rzecz ich wspierania.

„Dziękuję, że mogłam być z Wami, za przeżyty wspólnie niesamowity czas. Mogłam spotkać dobroć, miłość, radość. Moje serce się poszerzyło i jestem przekonana, że więcej otrzymałam niż dałam. Dziękuję Panu Bogu za Was i za dzieła, które prowadzicie tutaj jako wspólnota”.

„Zabieramy ze sobą przekonanie, że miłość w każdej rodzinie (biologicznej, adopcyjnej, zastępczej, wspólnotowej) umożliwia piękne współdziałanie i uskrzydla człowieka, wydając dobre owoce; że ‘czynna’ miłość wychowawcza, o której mówi pedagogia jedności, czyni nas bardziej kreatywnymi w naszych oddziaływaniach i budowaniu relacji; że z naszych działań nic dobrego nie wyniknie, jeżeli nie nałożymy na nie miłości”.

„Dziękujemy. Za nami bardzo intensywny czas, gdy mogliśmy czerpać z wiedzy i umiejętności ekspertów, lecz również dzielić się własnymi refleksjami, doświadczeniami, by w ten sposób pomóc sobie nawzajem w pokonywaniu niewątpliwie trudnych sytuacji na drodze wychowania i wzrastania, budowania przyjaznej, bezpiecznej wspólnoty rodzinnej, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z dziećmi obciążonymi różnymi dysfunkcjami czy traumą. Tak, bez wątpienia, niezależnie na traumy i trudności, każda wspólnota, każda rodzina – tak biologiczna, jak i zastępcza – powinna stawać się taką właśnie szkołą życia i miłości, o jakiej tutaj usłyszeliśmy”.