„Kościół wychodzący”, „szpital polowy”. Papież Franciszek wielokrotnie podkreślał, jaki chciałby dzisiaj Kościół: zdolny do rozgrzania serc wiernych, leczenia ran i wyjścia na peryferie egzystencjalne. Aby jednak dobrze reagować na potrzeby dzisiejszego rozdrobnionego i zranionego świata, Kościół musi połączyć swoje siły i zgromadzić talenty. Jest to szczególnie prawdziwe w odniesieniu do charyzmatów, to znaczy sił odnawiających, które rodziły się w całej historii Kościoła w odpowiedzi na szczególne potrzeby historyczne. Charyzmaty te następnie znalazły trwałą formę w różnych rodzinach zakonnych. Ale jak możemy się odnaleźć, być razem i działać w jedności między rzeczywistościami, które są wyraźnie dziełem Ducha Świętego?
Konferencja, która odbyła się 8 i 9 lutego w Centrum Mariapoli w Castel Gandolfo (Rzym, Włochy), zatytułowana „Charyzmaty w komunii: proroctwo Chiary Lubich” chciała podkreślić, że duchowość jedności Lubich może zaoferować narzędzia przydatne w realizacji tego celu. 400 uczestników: zakonnicy i zakonnice, osoby konsekrowane, świeccy katolicy oraz przedstawiciele prawosławia – ze 100 rodzin zakonnych z 33 krajów spotkało się, aby dyskutować, prowadzić dialog i ukazać w komunii każdy własną tożsamość – czyniąc przez to Kościół bardziej atrakcyjnym i bogatszym .
Tytuł konferencji „pobudza do wzajemnego słuchania i dawania”, powiedziała w swoim przemówieniu Maria Voce, prezydent Ruchu Focolari. „Dzięki ukazywaniu bogactwa poszczególnych charyzmatów, dokonuje się autentyczne doświadczenie dzielenia się, (…) co czyni Kościół wiarygodnym wobec świata”.
Obecny na spotkaniu kard. João Braz De Aviz, prefekt Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, powiedział m.in. „Osoby konsekrowane dzięki kontaktowi z Ruchem Focolari znalazły impuls i pomoc do wzmacniania oryginalności swego charyzmatu, odnowienia relacji braterstwa w swoich wspólnotach, docenienia i pokochania innych charyzmatów jak własnych”.
Dwa dni spotkania stały się prawdziwym żywym laboratorium, ukazującym, jak bogactwo charyzmatów czyni pociągającym i owocnym głoszenie Ewangelii i wzmocnić wiarygodność Kościoła. Znacząca była obecność około pięćdziesięciu świeckich z różnych rodzin zakonnych, która znacząco przyczyniła się do otwarcia takiej perspektywy.
„Charyzmaty są źródłem radości i wyrazem piękna Kościoła”, powiedział o. Fabio Ciardi, OMI, specjalista z teologii życia konsekrowanego.
„Kiedy jako nowicjuszka słuchałam Chiary, która zachęcała nas, by kochać zakon drugiej jak własny, zrozumiałam, że jedność jest naprawdę podstawową wartością”, powiedziała kanonista, s. Tiziana Merletti, franciszkanka.
„Nie chodzi o zapewnienie niezastąpionego wkładu rzeczywistości charyzmatycznej w misję Kościoła, ale o rozpowszechnianie tych darów wszędzie i wśród wszystkich (…) w celu rozeznania najbardziej odpowiednich ścieżek służących głoszeniu Ewangelii” – przypomniał Piero Coda, rektor Instytutu Uniwersyteckiego Sophia z Loppiano, i dodał, że konieczne jest „radykalne nawrócenie, kochanie drugiego, jego charyzmatu, rodziny zakonnej, bardziej niż własnego charyzmatu i własnej rodziny zakonnej. To jedyny sposób, aby Kościół był charyzmatyczny i misyjny”.
Lorenzo Russo
