Kiedy ktoś z nas był sam, oderwany od wspólnoty, zauważał całą własną słabość, czuł się zagubiony, doświadczał słabości i niezdecydowania swojej woli, nie rozumiał, dlaczego porzuciliśmy wszystko, aby iść za Jezusem, brakowało nam światła – Światła Bożego.

Kiedy natomiast byliśmy zjednoczeni, zauważało się całą moc Jezusa pośród nas. Byliśmy niejako ogarnięci przez moc i błogosławieństwo Nieba. Czuliśmy się zdolni do najszlachetniejszych czynów dla Boga, do najbardziej płomiennych i najtrudniejszych postanowień, których potem dotrzymywaliśmy, podczas gdy wcześniej, w pojedynkę, przy całej dobrej woli trudno nam było wytrwać do końca w przyrzeczeniach danych Panu. Doświadczało się nadludzkiej mocy.

Kiedy jesteśmy zjednoczeni, Jezus jest wśród nas. I to się liczy. To jest warte więcej niż wszelkie inne skarby, które nasze serce może posiadać: więcej niż matka, ojciec, bracia, dzieci. Więcej niż dom, praca, majątek, więcej niż dzieła sztuki wielkiego miasta, nawet takiego jak Rzym. Jezus pośród nas wart jest więcej niż wspaniałe pomniki, pełne przepychu mauzolea, więcej niż cały splendor Watykanu – więcej niż nasza dusza!