Svečanoj liturgiji je predsedavao kardinal Žvau Bras de Avis, prefekt Kongregacije za institute života posvećenog Bogu i društva apostolskog života. Zahtev za pokretanje slučaja prihvatio je 9. marta 2017. episkop Albana, monsinjor Marčelo Semeraro.
Na Božji poziv da posveti sebe, Domeniko Mangano (1938-2001) odgovorio je „bez odlaganja, odanošću, kontinuitetom, a pre svega, uvek, sa apsolutnom slobodom savesti. On je slobodno odabrao zalaganje i posvećenost u društvu ali i usavršavao se u političkom smislu; nakon susreta sa pokretom Fokolara, u potpunoj slobodi, njegova duša se svakodnevno uobličavala na “svetom putovanju” u jedinstvu sa svojom braćom. Ovo iskustvo u korenu osvaja aktivnog građanina i čoveka velikih mogućnosti, onog laika koji se zalaže i bori, onog vatrenog i prodornog političara, onog autentičnog hrišćana pun vere, kakav je Domeniko.”
To su reči gospodina Tomaza Sorđija povodom smrti ”milog prijatelja, više od brata, poverljivog, diskretnog i mudrog “, koji je sa Domenikom dugi niz godina delio zajednički san da se ujedini zemlja i nebo i goruću strast u prevođenju teškog političkog takmičenja sa provokativnim porukama Jevanđelja. „Sa njim sam posebno delio, – otkrio je Sorđi, – rađanje Političkog pokreta za jedinstvo, u kome se živi političko iskustvo u znaku izgradnje univerzalnog bratstva, počev u parlamentarnim klupama od Iđina Đordanija, našeg zajedničkog uzora.”
Domeniko Mangano rođen je u Anci, u provinciji Potence (Italija), 22. februara 1938 godine. 1949. porodica se preselila u Viterbo. Gimnaziju je završio 1958. godine, a nako što je osvojio takmičenje u Nacionalnom institutu socijalne bezbednosti Pavia, seli se tamo, kao radnik i student na Fakultetu za ekonomiju i menadžment. Vraćajući se u Viterbo upoznao je Mariju Piju sa kojom se oženio 24. avgusta 1966. Pija je rodila troje dece: Paola (1968), Josip (1970) i Marija Flora (1972). Za Domenika su to godine velikog zalaganja u porodici, na poslu, na univerzitetu, u sindikatu, u pokretu Katolička akcija, na studijama. U tim godinama započinje da se aktivno bavi politikom kao javni administrator u Viterbu.
Godine 1974. Domeniko upoznaje Pokret Fokolara i njegove ideale pa se priključuje zajedno sa Marijom Pijom. Angažuje se u grani Božjih dobrovoljaca – laici koji se zalažu da se u sve društvene aspekte usadi svetlost harizme koju je Duh Sveti dao Kjari Lubik. On je želeo da “ostane u koraku s Bogom”, kako je Kjara činila i često joj je pisao. Kjara je u Domeniku prepoznala “mističnu” osobinu.
Domeniko umire 22. decembra 2001. godine u Viterbu, godinu dana pre nego što mu je dijagnostifikovan neizlečiv tumor. Ovu vest prihvata sa svešću da se”zatvara dugo poglavlje života, poveravajući ga milostivom srcu Hristovu, a da se otvora drugo, sasvim novo”, piše Kjari, objašnjavajući joj svoju situaciju.
Sa proglasom 9. marta 2017. godine, Msgr. Marčelo Semeraro, episkop iz Albana, prihvata molbu postulatora Valderija Hilgemana da započne proces beatifikacije i kanonizaciju Domenika Mangana, pozivajući crkvenu zajednicu da ga proglasi svetiteljem i objavi znakove novog sluge Božjeg.
