In ons knapenkoor mochten we tijdens de eerste lockdown helemaal niet samen zingen. Na een korte start in september was er in het najaar weer een pauze.  Een paar weken voor Kerstmis mochten we eindelijk repeteren met de jongeren onder de 12 jaar.  We besloten een paar eenvoudige kerstliederen te repeteren onder alle hygiënevoorschriften en deze op kerstavond buiten de twee plaatselijke bejaardentehuizen te zingen.  We wilden de bewoners op zijn minst een beetje kerstvreugde geven.  Sommige leden van onze’ Woord van Leven’ groep goten 190 Jesuskindges uit gips en verpakten ze mooi samen met een bemoedigend kerstwens.  De kinderen zouden na afloop een zakje snoep ontvangen.

Drie dagen voor Kerstmis brachten we grote dozen met de 190 kleine Jezuskinderen naar het bejaardenhuis.  Ze moesten 24 uur in quarantaine worden gehouden voordat ze op kerstavond aan de senioren konden worden uitgedeeld.

De dag voor kerstavond kregen we een telefoontje van één van de twee bejaardenhuizen: tot onze grote spijt werd ons verteld dat de hygiënecontrole zelf de muzikale serenade buiten had verboden.  Diezelfde avond zouden we met de koor de generale repetitie houden.  En het vond plaats. We vertelden de jonge zangers dat ze helaas niet reëel mochten zingen voor de senioren, maar dat we hun zang konden filmen en de film dan naar de bejardenhuizen zouden sturen.  De ijverige repetitie werd dus toch gewaardeerd en iedereen was blij.  En aan het einde van de repetitie was iedereen blij met de kerstzak.  Een hartelijk bedankje kwam van de senioren.

Myriam