Een schets van een verenigde wereld 

Een focolarestadje opbouwen naar eigen inzicht is een droom geweest voor velen die in de loop der tijden nieuwe filosofische, ideologische of spirituele stromingen hebben opgewekt. Zo is het ook voor Chiara Lubich die bij een bezoek aan de Benedictijner-abdij van Einsiedeln (Zwitserland) in 1962 de intuïtie had dat ook binnen haar beweging kleine stadjes zouden ontstaan, met huizen, scholen, ondernemingen, waar de evangelische liefde in het dagdagelijkse leven vorm kan krijgen.

Het idee werd een eerste keer concreet in Loppiano, in de Toscaanse heuvels. Met 850 inwoners van de vijf continenten, en 12 internationale scholen is Loppiano het meest ontwikkelde stadje.

Een ervaring opbouwen van universele broederlijkheid hebben alle 25 focolarestadjes gemeen, maar elk vult dit ook in op zijn manier :

  • Loppiano is sterk multicultureel uitgebouwd
  • Ottmaring (Duitsland) is op de oecumene gericht
  • In Centraal- en Zuidamerika : een bijzondere aandacht voor de sociale problematiek
  • Tagaytay (Filippijnen) en Luminosa (USA) : de interreligieuze uitdagingen
  • Fontem (Kameroen) : de kwesties van de inculturatie

Deze focolarestadjes zijn plaatsen van gemeenschappelijk leven, van inspiratie, vorming, uitstraling : families, jongeren, godgewijde (leken of religieuzen), priesters, christenen van verschillende Kerken, gelovigen van verschillende godsdiensten leven tesamen in onderlinge verbondenheid.