Vier dagen in crescendo, prachtig weer, een familiale sfeer en vrolijke eenvoud, ongeveer 300 deelnemers van alle leeftijden (veel jonge gezinnen met kinderen en veel tieners), deuren die zich openden naar onszelf, naar de ander, naar God, om vredestichters te zijn waar we leven, om getuigen te zijn van hoop, zoals de titel van het Jubileum van de katholieke Kerk aangeeft.
De symboliek van de deur en de sleutels die nodig zijn om deze te openen, was elke ochtend het onderwerp van een sketch die werd opgevoerd voor alle deelnemers die bijeen waren in de zalen van het Centrum Eenheid. Daarna volgde een programma op basis van leeftijdsgroepen. In feite waren de dagen doorspekt met vrije tijd om elkaar te ontmoeten en diepgaande gesprekken te voeren, te bekomen van de dagelijkse drukke agenda, een moment door te brengen in de kapel… ’s Middags, na de uitwisselingsgroepen, was er een zeer gewaardeerde eucharistieviering in de grote zaal. ’s Avonds was er een film, gezelschapsspelletjes, enz. En op vrijdag twee wandelingen in kleine groepjes, groot en klein samen, de ene van 7, de andere van 11 km. En voor degenen die liever niet wandelden, was er een excursie met de auto naar het bedevaartsoort van Scherpenheuvel.
Het thema van zaterdag was vrede, rond de estafette ‘Run4Unity’. Een reeks getuigenissen toonde aan dat vrede begint met kleine gebaren en de sfeer van een groep, een klas of een wijk kan veranderen. De vredesdobbelsteen met slogans op de zes zijden bewees eens te meer zijn doeltreffendheid. De methode is eenvoudig: je gooit elke ochtend de dobbelsteen en kiest ervoor om het woord op de bovenste zijde na te leven (bijvoorbeeld: luisteren, de eerste stap zetten, je verzoenen, enz.) en op een bepaald moment deel je je ervaringen van de dag. Een lerares die betrokken is bij het project ‘Give Peace a Hand’ vertelde wat er in haar klas en op haar school is gebeurd. Dankzij de dobbelsteen is een klein meisje erin geslaagd om de leerling die buitengesloten werd, in haar klas te integreren.
Vervolgens werden de teams van de estafettewedstrijd voorgesteld, die elk bestonden uit hardlopers en supporters die enthousiast waren om de vlag van een van de gekozen landen te verdedigen: de DR Congo, Syrië, Palestina, Oekraïne, Turkije en Noord-Korea, landen die getekend zijn door oorlogen en onderdrukking. Voor de race begaven de teams en toeschouwers zich naar de top van de heuvel, bij het St-Paulus- Centrum. De lopers van alle leeftijden legden het parcours door het bos meerdere keren af en speelden vervolgens het spel van de eenheid ten volle, door dezelfde route te doen met hun voeten aan die van een andere deelnemer vastgebonden. Solidariteit met volkeren die lijden was het sleutelwoord.
Terug naar het thema van de te openen deuren. Bij wijze van uitzondering werd om te beginnen de nadruk gelegd op zelfliefde (“Heb uw naaste lief als uzelf”). Jezelf accepteren zoals je bent, je verzoenen met je verleden, jezelf aanmoedigen. Door de juiste sleutel te gebruiken, opende je een deur waarachter een spiegel was bevestigd. De opdracht was: kijk in de spiegel wie de persoon is die het waard is om van te houden … Tijdens de wandeling op vrijdag waren er zeer vruchtbare momenten van meditatie en uitwisseling over “de deur naar God openen”. Op een andere dag lag de nadruk op de dimensie van de relatie met de ander. En die van de vrede die we in onszelf en om ons heen kunnen opbouwen.
Over dit onderwerp zal een patchwork van ongeveer veertig gekleurde lapjes stof, gemaakt tijdens een van de workshops, naar Italië worden gestuurd, waar het zal worden toegevoegd aan andere banieren uit andere landen van de wereld. In september zal het geheel worden gepresenteerd op het hoofdkantoor van de Verenigde Naties in New York als getuigenis van het verzoek om vrede van de kinderen van de wereld.
Aan het einde van de Mariapolis werden de deelnemers uitgenodigd om in enkele woorden te delen wat deze ontmoeting voor hen had betekend. Verschillende kleine kinderen wilden graag vertellen hoe leuk ze de Mariapolis hadden gevonden. Dan ook een jongen van 11 jaar: “Op een gegeven moment zijn we met een vriendje de tafels gaan afruimen na de maaltijd en dat kleine gebaar zorgde voor verrassing en vreugde bij de mensen”. Een volwassene: “Door naar anderen te luisteren, kon ik de stem van Jezus horen.” En: “De kwaliteit van de gesprekken, het luisteren met het hart, het delen heeft veel indruk op me gemaakt. Boven al mijn verwachtingen uit.”
De vredesboodschap die Margaret Karram, presidente van de Focolarebeweging, op 28 juni 2025 in het laatste Focolare-journaal (op video) had gegeven, maakte het geheel compleet.
