uittreksels van het artikel gepubliceerd in Nieuwe Stad 2022 – 2, p. 36-39

Vrienden uit Moskou (drie maanden geleden):

Wij leven in een stad die zich begint te realiseren dat de sancties het leven veranderen. Nu ga je niet langer winkelen met je mobiele telefoon en Google Pay, je moet altijd contant geld bij hebben. Veel winkels zijn gesloten en de prijzen gaan iedere dag omhoog. We worden weer de stad die het in de jaren ‘90 was. Iedereen die nieuws verspreidt dat als nepnieuws wordt beschouwd, riskeert een gevangenisstraf van vijftien jaar. Dat geldt ook voor wat je schrijft in je persoonlijke account. Er is veel angst. Angst om je baan te verliezen. Angst voor het gebruik van sociale netwerken. Angst voor het beeld dat de rest van de wereld van ons krijgt. Onmacht en schaamte voor alle leed dat wordt aangericht.

Overal wordt er intens gebeden om vrede af te smeken, of het nu orthodoxen, katholieken of protestanten zijn. De liefde onder elkaar en voor anderen groeit. We zijn ons er meer van bewust dat we in ons eigen leventje met liefde moeten reageren op agressie, zoals die keer in de bus. Een van ons vertelde dat de buschauffeur tegen haar schreeuwde. Zij was zelf ook gespannen en stond op het punt om op dezelfde toon te reageren. “Maar” zei ze, “ik besefte dat ik de eerste moest zijn om de vrede te bewaren.” Ze hield zich in en antwoordde hem met begrip.

Een psychologe vond op internet blogs van mensen die hulp aanboden aan mensen in nood. Ze stelde zich meteen beschikbaar. We zijn bezig om workshops voor te bereiden over dialoog. We zijn beschikbaar voor vrienden, kennissen, collega’s, familieleden, voor allen die steun nodig hebben bij wat zij doormaken: van schok tot woede, van paniek tot depressie … We hopen dat door zo te leven de liefde zal overwinnen zodat de vrede kan terugkeren.

Donatella van de focolare leefgemeenschap uit Kiev:: “Zonder jullie leven en gebed zouden wij het hier niet volhouden.” En: “De gebeden zijn als een net dat het kwaad wil bedekken.” Doorgaan dus om het net niet te laten scheuren. De vrede begint in mijn hart en kan van hieruit doordringen tot anderen.

Sofie, Oud Turnhout: Toen we vorige week merkten dat het huurhuisje naast ons weer bewoond werd, hebben we met iets lekkers aangebeld om onze nieuwe buren welkom te heten: een Oekraïens gezin met drie kinderen. We werden hartelijk onthaald en voerden een kennismakingsgesprek met Google Translate … De vader spreekt Italiaans en ik ken ook Italiaans. Dat maakt het contact wel makkelijker.

Ik nam contact op met een goede vriendin in de buurt die meteen ook fijne ideeën had. We zijn samen naar de speeltuin vlakbij geweest en op een avond heeft ze iedereen uitgenodigd. De kinderen van de familie gaan nog niet naar school. De grootste kinderen kunnen wel mee naar de sportclub met de kinderen van mijn vriendin, zo hebben ze wat afleiding, geraken ze hun energie kwijt en worden de eerste sociale contacten opgebouwd.

Met de lokale gemeenschap hebben we bedjes en dekens gevonden. Over een paar dagen brengen we hen naar FagoTof, het deelwinkeltje in de Mariapolis Vita in Rotselaar. We staan ook in verbinding met het OCMW, een grote hulp voor allerlei aspecten. Stilaan, door tijd te nemen om goed te luisteren, komen hun noden naar boven, zoals bedden, lakens, grotere kookpotten, een sterkere wifi-aansluiting. Dat brengen we dan in onze groep Nieuwe Families en bij de mensen van onze lokale gemeenschap en vaak is er echt Gods Voorzienigheid. Elke dag gaan we even langs om te zien hoe het gaat. Het is fijn én nodig om dit als gemeenschap te leven.

Gilbert: Eerst was er een telefoontje van de pastoor of we mee willen helpen om een Oekraïens gezin op te vangen. De parochie stelt een appartement ter beschikking. We vormen een steungroep in onze parochie om het appartement te voorzien van meubelen en huisraad. Er zijn onmiddellijk vele reacties, onder andere van de vriendin van een van onze kinderen: haar oma is overleden en wij mogen er enkele auto’s gaan vullen met gerief.

De parochie heeft aan ons gevraagd of we langs de Focolarebeweging een familie konden aanbrengen. Wijzelf willen mensen administratief begeleiden naar het OCMW, voor regeling van de ziekenkas, de scholen, …

Tony heeft zijn appartement in huis ter beschikking gesteld en heeft nu een vrouw en een kindje van vijf in huis. Op het einde van hun eerste middagmaal samen begon het kindje te zingen en Tony was daar zo blij mee, het gaf hem het gevoel dat ze zich thuis voelden.

redactie Françoise Supeley