Onlangs is het nieuwe boek van de co-voorzitter van de Focolarebeweging, Jesús Morán, verschenen onder de titel: “Charisma en Profetie”. Hoewel het boek alleen in het Italiaans bestaat, leek het ons interessant om het interview met de auteur, die op het punt staat de zes jaar van zijn mandaat af te maken, over te nemen. In de lijn van het vorige boek, met de titel “Creative Fidelity. De uitdaging om een charisma te actualiseren”, biedt Morán, vanuit de conferenties van de afgelopen drie jaar, zijn reflectie op het “kerkelijk genie” van Chiara Lubich.

Hoe kwam het idee voor dit boek tot stand?

Ik had deze teksten die nog niet gepubliceerd waren en ik dacht eraan om de nagedachtenis van Chiara Lubich voor het eeuwfeest van haar geboorte te eren en tegelijkertijd een dienst te bewijzen aan alle leden van de Focolarebeweging. Sinds ik, vele jaren geleden begon met deze uitdrukking, “Chiara’s kerkelijk genie”, zag ik dat velen ervan hielden, dat wil zeggen dat ze er een eenvoudig idee in zagen dat de prachtige eenheid en synergie tussen de persoon van Chiara en haar charisma kon samenvatten. Ik ben ervan overtuigd dat Chiara niet alleen door God begiftigd is met een “kerkelijk genie”, maar het ook zeker geïncarneerd heeft, in het voetspoor van al diegenen in de Kerk die nieuwe horizonten hebben geopend, altijd ingevoegd in de traditie die teruggaat tot Jezus zelf. Het was goed om het te verdiepen in dit eeuwfeest.

Zoals u zelf meermaals hebt uitgelegd, is de Focolarebeweging, na haar charismatische fase, haar historische fase ingegaan, die u als “creatieve trouw” hebt gedefinieerd. Het is dus de fase waarin de profetieën van Chiara in de geschiedenis worden geïncarneerd. Wat is volgens u de belangrijkste bijdrage die de Focolarebeweging vandaag de dag kan leveren aan de vervulling van deze profetieën in de kerkelijke sfeer, op haar reis naar het ‘ut omnes’ (‘mogen ze allemaal één zijn’, Johannes 17, 21)?

[…] Het lijdt geen twijfel dat de kwestie van de incarnatie van het charisma van de eenheid vandaag de dag van bijzonder belang en urgent is.  Creatieve trouw wordt altijd uitgeoefend met twee principes in het achterhoofd: luisteren naar de vragen die God in de wereld stelt, luisteren naar wat God blijft zeggen in de kern van het charisma. Naar mijn mening is een van de vragen die God aan de Kerk stelt wat we in één woord ‘synodaliteit’ zouden kunnen noemen, met alles wat daarbij hoort: openheid, communicatie, nabijheid, aandacht voor de waardigheid van de persoon, vooral de meest kwetsbaren.De Focolarebeweging draagt bij aan deze kerkelijke reis met een bijzondere nadruk, die voortkomt uit het hart van het charisma, dat wil zeggen uit de vitale en vleesgeworden ervaring van de Drie-enige God die de geschiedenis maakt, zonder welke de synodaliteit wordt gereduceerd tot een nieuwe organisatie die beroofd is van het leven van de Geest.

En wat zijn de aspecten van de incarnatie van deze profetieën waarvoor nog een lange weg te gaan is?

Ik denk dat de leden van de Beweging, om onze ware roeping in de Kerk waar te maken, moeten groeien in wat men de sensus ecclesiae (de betekenis van de Kerk) noemt. Dat ontbreekt niet, maar het moet wel groeien, wat voor ons betekent dat we alle zelfreferentiële gedragingen definitief moeten overwinnen en de volwassenheid moeten bereiken die de laatste pausen voor ons hebben gewenst. Aan de andere kant moeten we elk dualisme tussen burgerlijk en kerkelijk engagement overwinnen, kijkend naar het model dat we als christenen nog steeds voor ons hebben: Jezus, God die mens wordt, echt mens en echt God.

Wat zou u willen zeggen, met een open hart, ook in het licht van de beschouwingen die u in uw tekst voorstelt, nu we het einde van deze zes jaar van co-voorzitterschap van de Focolarebeweging naderen?

Ik bid dat God ons de nodige genaden zal geven om het charisma van Chiara Lubich op een vitale en radicale manier te actualiseren. Ik denk dat we vanuit het hart van het charisma herboren moeten worden en van daaruit de noodzakelijke hervormingen in gang moeten zetten, zodat de Beweging, ook als instelling, het leven, zowel het menselijke als het goddelijke dat het bezielt, steeds beter weerspiegelt. En deze wedergeboorte betekent zuivering, bekering.