De indrukken en gedachten van iemand die al vele jaren in Jeruzalem woont.

“Ik schrijf jullie om te vertellen hoe ik deze tragische uren in het Heilige Land beleef. Allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie gebeden en jullie dagelijkse inzet voor vrede.

Dit ernstige conflict – niet alleen vanwege de meer dan 1200 slachtoffers in twee dagen, maar ook omdat het een haat aanwakkert die zeer moeilijk te overwinnen zal zijn – kan niet begrepen worden zonder een grondige kennis van de geschiedenis van de afgelopen 76 jaar en de escalatie van de spanningen in het afgelopen jaar.

Bijna alles is al gezegd in de commentaren van de internationale media, maar ik wil graag benadrukken wat mij een prioriteit lijkt.

Een paar dagen geleden schreef Rabbijn Ron Kronish uit Jeruzalem, wiens leven gewijd is aan het weven van vrede: “Al meer dan 40 jaar zijn we getuige van het overwicht van het oorlogsproces over het vredesproces in Israël en de regio. Het lijkt mij dat het oorlogsproces niet erg vruchtbaar is geweest… en dat het gepaard gaat met veel verwoesting van eigendommen en levens en dat het de angst en het wantrouwen aan beide kanten van het conflict alleen maar vergroot”.

En in deze uren, na de sterke aanklacht tegen het Palestijnse lijden, veranderde de Palestijnse ambassadeur in Londen, Husan Zumlot, zijn toon en besloot een interview als volgt: “Nog een laatste ding. Dit is een kans voor de wereld om wakker te worden en het zal het begin zijn van stabiliteit in de regio en in de wereld”.

Ja, het moet ons duidelijk zijn dat een wapenstilstand niet genoeg is: het beëindigen van het Israëlisch-Palestijnse conflict is een noodzakelijke voorwaarde voor vrede in het Midden-Oosten en in de wereld. Een einde aan het conflict is mogelijk en kan niet langer worden uitgesteld, en het is deze doelstelling die voorop moet staan in onze gedachten en gebeden.

Dit is niet alleen een kwestie van internationale politiek; we kunnen allemaal goed geïnformeerd zijn en onze stem op vele manieren laten horen.

Bovenal moeten we niet vergeten dat niets zal werken zonder een serieus en goed voorbereid proces van verzoening tussen de twee volkeren.

Ik kom hier vandaan, uit een land dat we “heilig” durven noemen, maar dat in werkelijkheid zijn dagelijkse ontkenning is en waarvan de heiligheid alleen zichtbaar is in degenen die dag na dag van de vijand blijven houden. Maar ik voel in mij de hoop dat juist uit de absurde pijnkreet van deze uren de politieke en burgerlijke kracht geboren kan worden om het proces van oorlog om te buigen in een proces van vrede, een proces met nieuwe oplossingen waar de huidige situatie om vraagt”.