“Leben betekent lief hebben” – dit was het lied van Gen Rosso dat terecht gekozen werd voor de afscheidsmis van Marcy Kneip, “Gods vrijwilligster”.

Wie liefheeft, leeft echt. Marcy is een van die mensen die een vol leven leidde. Een van de echo’s van haar dood was: ”Marcy was een engel, met haar grenzen natuurlijk, maar altijd in dienst van anderen.”

“Op een dag ontmoette ik je op mijn weg en onze twee wegen volgden hetzelfde pad.”

Al in de jaren zeventig kwam Marcy via een klasgenoot in contact met Chiara’s ideaal van eenheid. Terwijl  deze uiteindelijk in een focolaregemeenschap (van godgewijden) terecht kwam, voelde Marcy de roeping om een “vrijwilligster van God” te zijn. Ze studeerde voor onderwijzeres en werkte met passie in Wiltz tot ze met pensioen ging. Ze heeft dit werk slechts één jaar onderbroken om op uitwisseling te gaan naar de VS.

Tijdens haar weg als vrijwilligster was Marcy verantwoordelijk voor een “kern” van vrijwilligsters (regionale eenheidspunt), dan voor alle vrijwilligsters in Luxemburg en voor de begeleiding van leden en vrijwilligsters in opleiding. Ze gaf graag gezondheidsadviezen die ze had onderzocht om dit aspect goed te leven. Ook deelde ze soms groenten, fruit, aardappelen enz. uit die ze had gekocht van een van haar vroegere studenten-boeren, om hem financieel te ondersteunen. Na een conferentie of een vormingsdag gaf ze het essentiële van die dag door met de aantekeningen die ze had gemaakt. En elke keer dat er een bijeenkomst of een viering was in onze Beweging, kwam Marcy met een of meer mensen om hen de gelegenheid te geven met de spiritualiteit van eenheid kennis te maken.

“Liefde is het pad dat we willen volgen.”

Dit is wat Marcy deed vooruitgaan in haar dagelijks leven, met grote en kleine gebaren van liefde. Zo vond zij naast haar werk de tijd om voor haar bedlegerige moeder te zorgen door haar tot het einde thuis te houden.

Haar daden van liefde zijn ontelbaar. Ze ontving en volgde een immigrantengezin gedurende 20 jaar. Ze hielp de volwassenen om werk te vinden, en de kinderen om te slagen op school. Ze betaalde ook de huur voor sommige mensen, zodat ze een fatsoenlijk huis hadden. Veel jongeren die problemen hadden op school, hebben geprofiteerd van Marcy’s professionele steun. In haar ogen moet een leraar meer doen dan kennis overdragen. Het is geen wonder dat veel van haar oud-leerlingen tot op de dag van vandaag veel sympathie voor haar hebben.

Marcy’s liefde was ook duidelijk in de parochie. Zij zorgde voor de schoonmaak en decoratie van haar parochiekerk en andere kerken in de omgeving, en maakte deel uit van de liturgische groep. Eén persoon uit haar dorp meldde dat zij zelfs verschillende graven verzorgde, omdat de familie van de overledene dat niet meer kon doen.

Voor Marcy was de afstand geen belemmering om van dienst te zijn. Jarenlang ging ze regelmatig heen en weer naar België om te koken en schoon te maken voor monseigneur Schruers, die in het focolarestadje in Rotselaar woonde.

Om een vriendin van haar studietijd te steunen, een tandarts, die alleenstaand was en in Brussel woonde en wier gezondheid vors achteruit was gegaan, belde ze haar regelmatig op en vroeg of ze iets nodig had. Op een keer antwoordde haar vriendin: “Ik heb geen brood”. “je mag dit aan Aniko vragen, de vrijwilligster die niet ver weg woont,” was Marcy’s antwoord, “maar als zij niet kan komen, ga ik het wel brengen.” Marcy woonde in Luxemburg, op tweeënhalf uur rijden via de snelweg… Na de dood van haar moeder kwam Marcy elke 24 december naar het huis van deze vriendin om de kerstmaaltijd te brengen. Ze zou dezelfde nacht nog terugkeren naar Luxemburg om Kerstmis met haar familie door te brengen.

Een ander voorbeeld van Marcy’s grote hart zijn haar initiatieven voor de humanitaire hulptruck voor het voormalige Joegoslavië. Achttien jaar op rij vulde de gemeenschap van het Groothertogdom een grote vrachtwagen, eerst voor Kroatië, daarna voor Macedonië. Dankzij het goede contact dat Marcy had opgebouwd met de manager van de supermarkt waar ze haar boodschappen deed, mocht ze basisvoedingsmiddelen ophalen … meel, koffie, pasta, suiker … bij de ingang van de winkel. Klanten konden het gekochte product in een karretje leggen. Marcy betrok jongeren bij het uitdelen van flyers met uitleg bij de ingang van de winkel. Zo leerden ze mensen te benaderen en vragen te beantwoorden. Daarna hielpen ze met het vullen van de kassa’s van de caddys. Marcy verwende hen met broodjes, nootjes (altijd gezonde dingen!) om hen te bedanken.

Dankzij goede contacten met haar gemeente had Marcy de gratis hulp gekregen van een chauffeur die de dozen van de supermarkt naar de boerderij van Stein vervoerde, waar alles werd opgeslagen tot het grote vertrek per vrachtwagen.

Ter afsluiting van dit weliswaar onvolledige verslag wil ik nog een voorbeeld aanhalen van Marcy’s “liefdesfantasie”. In 2021 mobiliseerde ze een team om te helpen bij een voedselinzameling in de supermarkt van Wiltz voor de slachtoffers van de overstromingen in Chênée, in de regio Luik. De dag na de inzameling heeft een tweede team alle levensmiddelen (groenten, melk, fruit, enz.) aan de getroffen gezinnen geleverd. En om alle betrokkenen bij dit vrijwillige initiatief te bedanken, organiseerde Marcy na afloop een feest.

Marcy voerde dergelijke acties uit tot haar 80ste, waarbij ze nooit haar krachten spaarde en altijd anderen betrok bij het samen goed doen.

De meningen van allen die haar kenden zijn unaniem: ze heeft nooit een verklaring afgelegd over zichzelf of haar daden. Ze deed altijd haar best om liefdevol te zijn en niet te oordelen. Dit was de nadruk die de priester legde in zijn homilie tijdens de uitvaartmis.

Marcy’s plotselinge dood door een auto-ongeluk was een schok. Maar wij zijn unaniem van mening dat zij met grote vreugde in de hemel is verwelkomd door allen die haar zijn voorgegaan. En nu hebben we ook een krachtige voorspreker.

“Ik geloof met heel mijn hart dat alleen liefhebben genoeg is!”

Margot L.