Vanuit een dagboek :
De kanonschoten van de grondtroepen en het overvliegen van de vliegtuigen maken de verbindingen moeilijk. De situatie in de buitenwijken van Damascus wordt dramatischer. Er is weinig nodig om zich rekenschap te geven dat we nog niet tot een wapenstilstand gekomen zijn! Nochtans hopen we dit. En we vragen het. Ik heb van Rim vernomen dat hij aan al zijn leerlingen, waarvan de meerderheid moslim is, en die in een Centrum waar ze worden opgenomen de stiel van kleermaker leren, de time-out voor de vrede (een moment van gebed op het middagsuur) heeft voorgesteld.
Gisterenavond heb ik getelefoneerd met Maryam van Homs om nieuws te vernemen, al een tijd kon ik haar niet bereiken. Reeds tien maanden is ze geëvacueerd naar een naburig land. Het ouderlijke huis bestaat niet meer maar de oude vader weet dit niet, het zou teveel zijn voor hem. De zoon van Maryam is terug gekeerd uit Raqqa. Hij was daar naartoe verhuisd om zijn studies aan de universiteit verder te kunnen zetten maar ook daar werd de situatie veel te moeilijk. Ze zei me dat ze op het einde van de maand het huis dat ze gehuurd hebben moeten verlaten: “Waarheen zullen we gaan?”
Vandaag spreek ik met Luna van Aleppo. Ze heeft me laten weten dat ze, samen met Marah, Yasmina en enkele vrienden van plan zijn een klein bedrijfje op te richten thuis (marmelade, tafelkleedjes en andere zaken) en ze zouden de mogelijkheid willen hebben om deze producten te verkopen. Ze zegt me: “Velen zoals wij zijn dankbaar indien ze hulp krijgen om brood te kopen of wanneer ze enkele liters gasolie voor de verwarming krijgen, maar wij willen werken!” Ik dacht onmiddellijk aan de versperde wegen en aan het risico van diefstal maar ik verzekerde haar van dit voorstel niet te laten vallen. Ik ken Luna reeds geruime tijd. Haar vastberadenheid verwondert me niet. Ik ken ook haar broer en zijn gezin, twee schitterende kinderen en zeer verstandig.
Tot twee jaar geleden leidde Nadar met zijn vader en zijn oudste broer een schrijnwerkerij erg gekend in de stad, uitstekende kunstmeubelen. Reeds zes maanden minstens werken ze niet meer. Luna zegt me: “Wanneer we geen andere manier vinden om aan de nodige middelen voor onze familie te komen, zullen ook wij moeten aankloppen aan de poorten van de kerken, om hulp te vragen!”
Welke leugen zit er in dat: “Se vis pacem para bellum” (als je de vrede wilt bereidt dan de oorlog voor)! Geleerd op school. Indien je vrede wilt bereidt dan nieuwe mensen voor, dit zou ik willen zeggen, mensen die zich verenigen in het teken van broederlijkheid, gerechtigheid, gemeenschap van goederen, liefde, echte vrijheid”.
De Latijnse bisschop spreekt over minstens twee generaties die zullen nodig zijn om de wonden van deze oorlog te herstellen – indien men er evenwel in slaagt om deze oorlog snel te stoppen.
Men zou iets willen doen, vele mensen willen dit, om een einde te stellen aan deze dwaze en boosaardige projecten. Er zijn ook diegene die, en ze zijn niet met weinigen, zich verenigen om te bidden, en niet enkel om 12 uur bij de time-out voor de vrede gelanceerd door de Focolarebeweging, die ook daar van ze leven, erover praten met bekenden, vrienden, mensen per toeval ontmoet, mensen van alle religies”.
