Pokret fokolara okuplja hrišćane različitih Crkava i crkvenih zajednica koji su čvrsto ukorenjeni u svoju Crkvu i u isto vreme sposobni da grade mostove između različitih Crkava, ostvarujući na taj način svoj stil ekumenskog dijaloga.

Međuhrišćanski dijalog započinje 1961. godine Kjarinim svedočenjem života po Jevanđelju pred grupom evangelista-luterana u Nemačkoj, upravo tamo gde se i dogodila podela između Crkava na Zapadu.
Postepeno, Kjara Lubik uspostavlja lične kontakte i dobija podršku poglavara različitih Crkava.
Nekolicina anglikanskih sveštenika, koji su prisustvovali susretu katolika i luterana, dirnuti su toplom atmosferom u kojoj se hrišćani, razdvojeni vekovima, prepoznaju kao braća po krštenju. Poželeli su da taj duh dođe i u Englesku. U Londonu 1966. godine u Lambetskom dvorcu (Lambeth Palace) tadašnji arhiepiskop Kentberijski, Majkl Remzi (Michael Ramsey), prvi ohrabruje Kjaru da proširi duhovnost Pokreta fokolara među anglikance. Slede susreti i sa njegovim naslednicima, sve do sadašnjeg arhiepiskopa Đžorđža Kerija (George Carey), koji podržava širenje Ideala jedinstva u Anglikanskoj crkvi.

U 1966. i 1967. godini, rađa se duboko prijateljstvo između Kjare i Vaseljenskog patrijarha Atinagore, po čijoj se želji duhovnost fokolara širi i među pravoslavnima.  Posle toga, Kjara svake godine dolazi u posetu Njegovoj Svetosti, sve do njegove smrti 1972. godine. Ti susreti se odvijaju u dubokoj duhovnoj atmosferi, uzajamnom poštovanju i  hrišćanskoj bratskoj ljubavi.
Patrijarh Dimitrije I, naslednik patrijarha Atinagore, kao i sadašnji patrijarh,  Vartolomej I, nastavlja istim putem.

Od 1967. godine uspostavlja se saradnja Kjare Lubik sa Svetskim savetom crkava  i Konferencijom evropskih crkava.
U cilju održavanja zajedništva među ljudima različitih crkava, kao i radi komunikacije sa raznim institucijama, Kjara u maju 1961. godine u Rimu osniva Međunarodni sekretarijat Pokreta Fokolara za jedinstvo hrišćana, pod nazivom: „Centar UNO“.
Tokom ovih pedeset godina, Centar UNO je držao konferencije i međunarodne nedelje ekumenizma kako bi dao priliku pripadnicima različitih crkava da se upoznaju i  zajednički prodube duhovnost jedinstva. Škole za obučavanje u ekumenskim odnosima se održavaju u Rimu, a među predavačima je svojevremeno bio i mitropolit Vartolomej, sadašnji Vaseljenski patrijarh. U pojedinim zemljama osnovane su aglomeracije, tzv. gradići, u kojima hrišćani iz različitih crkava na temelju zajedničkog krštenja svojim životom po Jevanđelju svedoče hrišćansku bratsku ljubav, po ugledu na kinoviju (opštežiće) prvih hrišćana u Jerusalimu.
Kjara je takođe imala određenu ulogu u uspostavljanju zajedništva između različitih crkvenih pokreta u okviru projekta “Zajedno za Europu” (Štutgart 2005, Štutgard 2007, Brisel 2012.).

Iz harizme Kjare Lubik rođena je nova vrsta dijaloga kojim otpočinje novi stil ekumenskog života, utemeljenog na življenom Jevanđelju, kojeg  je neko definisao i kao “dijalog naroda.”
Tako je nastao jedan narod, sastavljen od hrišćana različitih crkava koji, živeći i dalje verno u svojoj crkvi, anticipira zajedništvo među crkvama. Ono se već nazire, iako još uvek nije u potpunosti ostvareno. Taj narod već živi životom koji predstavlja temelj duhovnosti jedinstva, životom u kojem se svi osećaju aktivnim članovima jedne jedinstvene duhovne porodice povezane međusobnom ljubavlju, kao istinski učenici Hristovi, omogućujući na taj način prisutnost Hrista među njima (Mat. 18, 20).

Pokret fokolara želi da doprinese rušenju zidova koji razdvajaju crkve, prevazilazeći predrasude i gradeći prostore u kojima različiti tipovi ekumenskog dijaloga mogu da donesu plodove. “Dijalog života” je mesto na kome hrišćani svedoče da je moguće živeti zajedno.