Als leidinggevende van een belangrijke afdeling van het bedrijf waar ik werk, was het vanaf het begin mijn bedoeling om de werknemers te helpen zo goed mogelijk te presteren met bekwaamheid en zorgvuldigheid. Maar na een paar jaar vroeg iemand om ontslag, anderen klaagden. Wat was er mis? Ik begreep het niet…

Op een dag leerde mijn jongste dochter me een belangrijke les. Terwijl ik haar hielp met haar huiswerk en door haar schrift bladerde, wees ik haar op alle correcties van de lerares. En ze zei me, in tranen: ‘Papa, zie je alleen de fouten? Zie je de pagina’s met het hoogste cijfer niet?’

Dezelfde fout die ik op het werk maakte: alleen de fouten van anderen zien. Het was een licht. Het was nu een kwestie van een andere bril opzetten, de bril van de liefde. Het was niet makkelijk. Heimelijk begon ik te tellen hoe vaak ik dat kon, en elke dag nam het aantal toe. Op een dag vroeg een van de medewerkers me waarom ik zo blij was. Het kwam in me op om hem te vertellen over de les die mijn dochter me had gegeven.

J.G. – Portugal