Alles is begonnen eind oktober 2020. We kregen in onze brievenbus een brief van één van onze kleinkinderen.

Ze wilde gewoon even laten weten dat ze ons miste, en zo graag een knuffel zou geven. Ze drukte tegelijk uit hoe zwaar de corona tijd af en toe is en hoe eenzaam ze zich soms voelt en na dat haar schoolwerk klaar is ze niet meer weet wat doen en ook nergens heen kan.  Ze  eindigde de brief met te vertellen dat ze met het gezin een wandeling had gemaakt en dat had haar veel deugd gedaan.

Spontaan reageerde opa die duidelijk ontroerd was:” Ik zou haar meteen willen adopteren”.

Samen, als opa en oma, hebben we proberen te begrijpen wat we voor haar konden betekenen en hoe we van deze moeilijke tijd iets moois konden maken.

We hebben haar uitgenodigd in onze tuin. Daar is een gezellig plekje voorzien onder het dakje van een partytent met 2 tafeltjes, een bankje en een paar stoelen. Kaarsjes en een kacheltje als het te koud is. Plichtsbewust kwam ze om de hoek met een mondmasker op en netjes op anderhalve meter afstand hebben we heel fijn gebabbeld. Met iets lekkers en een warme chocomelk.

DAAR IS ALLES BEGONNEN. Een hele nieuwe ervaring die nog geen einde heeft.

“Als we nu eens “op afstand”, “online” samen zouden schilderen. En als we daar nu eens een mooi doel aan koppelen.”

Al bij de eerste keer dat we hoorden over de actie DaretoCare, bekeken we wat de noden zijn in onze omgeving en hoe we de jongeren van een verenigde wereld konden ondersteunen bij hun initiatief.

Verschillende elementen vloeiden hier nu ineens samen. Spontaan sloten 2 andere kleindochters aan. 3 meisjes 16, 13 en 12 jaar. Ze houden alle drie van schilderen en hebben talent.

Opa heeft verteld van de Fazenda da Esperança. De Boerderij van de Hoop die een paar jaar geleden gestart is in Achel, onze streek.  Ze wijzen de weg aan mensen om uit hun verslaving te komen en bieden een perspectief aan om na de verslaving door drugs de vrijheid terug te vinden. Ze kunnen af en toe wel een steuntje in de rug gebruiken. Als we nu eens kaartjes zouden schilderen en verkopen.

Iedereen kreeg een pakje kaartjes, tubetjes verf, borsteltjes en de start was gemaakt. Ze zijn al verschillende keren samen gekomen online ieder op een plekje bij hen thuis, ingericht als “tijdelijk” schilder atelier. Op zolder, soms op bed, op hun kamer. Heerlijk om te zien.

Oma volgt alles op afstand en zorgt voor ondersteuning, aanmoediging en meeleven. Eerlijk gezegd is het genieten en ontroerend om de sfeer en de gesprekken te volgen.

Er wordt geschilderd, maar ook heel veel gebabbeld. Verhalen verteld over de school, over corona toestanden, heel veel gelachen en af en toe ook echt serieuze onderwerpen: “opa wat zou jij doen in zo’n situatie, of opa hoe denk jij daar over?”. De liefde onder hen is voelbaar en het resultaat prachtig.

Vier verschillende stijlen, onzeker voelen, elkaar aanmoedigen en complimenten geven, heel eerlijk en open. Er zijn al heel wat kaartjes verkocht, eigenlijk gewoon spontaan door er over te vertellen.

Er zijn nog ideeën voor de verkoop. Laatst was er ook een ontroerend moment. Eén van de meisje vertelde dat ze een mail geschreven had naar haar leerkracht economie: “Mag ik de mail eens voorlezen?” vroeg ze. Natuurlijk. “Amai, goed gedaan, amai da’s knap dat je dat gedaan hebt!” Het is zo fijn om de wederzijdse interesses en aandacht te voelen.

Jos en Chris