Joseph (Josse) Heugens, een Belgische gehuwde focolarino, ging naar de Hemel op 31 oktober 2020, op 88-jarige leeftijd, als gevolg van covid-19. Zijn drie kinderen stonden aan zijn zijde; zijn vrouw Colette is in 2019 overleden.

Als geschiedenisleraar was hij de laatste tien jaar van zijn carrière directeur van een zeer gerenommeerde school. Een van zijn leerlingen schreef: “Josse was een uitstekende leraar, die in staat was om te laten zien hoezeer onze Geschiedenis ons vormgeeft en opvoedt, hoe belangrijk het is om geen fouten te herhalen en om zich te laten inspireren door de voorbeelden.  Hij was ook een uitstekende directeur, de eerste leek die zorgde voor de overdracht van de educatieve en christelijke waarden. »

Hij en zijn vrouw Colette hadden in 1962 de Focolarebeweging ontmoet en zij behoorden tot de eersten die de spiritualiteit van de eenheid in Wallonië verspreidden. Als ‘Focolare-familie’ leefden ze jarenlang in dienst van de ‘Nieuwe Families’ en hielpen ze verschillende koppels in moeilijkheden. Maar dat is nog niet alles: veel focolarini gingen naar hun huis toen ze moeilijke tijden doormaakten. Josse en Colette,” schrijft een van hen, “verwelkomden me met veel liefde en luisterbereidheid. Josse, die me zelfs liet kennismaken met de muziek waar hij zo van hield, jazz, en zijn tuin waar hij veel tijd doorbracht: ze waren voor mij, getrouwde focolarini, bewakers van mijn gezondheid en mijn roeping. »

Aan de basis van deze kleine ‘focolare-familie’ ligt de

“zekerheid dat als we in de naastenliefde blijven en elke wond van zonde en kleinheid veranderen in een wond van liefde, we heiligen kunnen worden en God in staat zal zijn om Zijn plan voor ons te vervullen” (brief van Josse en Colette aan Chiara, de stichteres, in ’71).

Als man van weinig woorden was Josse jarenlang betrokken bij het audiovisuele werk, het filmen en het opnemen van de activiteiten van de Beweging in België. Hij droeg in zijn hart de zorg voor de Kerk en voor de mensheid.

Hij en Colette gingen verschillende keren naar Griekenland om de gemeenschappen daar te ondersteunen, samen met het focolare. Zo hebben ze, een sterke bijdrage gelevert aan de Mariapolis (zomerbijeenkomsten) en relaties opgebouwd die in de loop van de tijd blijven bestaan.

Toen Colette in 2009 een zeer ernstige beroerte kreeg, zorgde Josse voor haar, tot aan haar dood, met een heldhaftige getuigenis van liefde. Na de dood van Colette ging zijn gezondheid achteruit, maar de lokale gemeenschap bleef in zijn huis samen komen. Ook met zijn focolare was hij trouw aan de wekelijkse afspraak (in persoon of per videoconferentie). In een diepe communie deelte hij telkens de meditatie van de week.

Wij danken hem voor zijn voorbeeld van toewijding, echtelijke liefde en donatie aan God en aan de Focolarebeweging.  In hem zien we het Woord van het Evangelie dat hij van Chiara had ontvangen, in vervulling gaan: “want mijn kracht wordt vervuld in zwakheid” (2Kor12, 9).