Van de stijl van leven van Jezus onze stijl maken betekent de personen die we ontmoeten in onze familiale, professionele, schoolse en ontspanningsomgeving met een geest van welkom en deelname tegemoet treden, maar daarbij moeten we een ruimer project in ons hart hebben, de universele broederlijkheid.

Een heiligdom van geluk aan de rand van de weg

Na de dood van mijn zus, heb ik de kiosk gekocht die zij openhield. Het was niet mijn droom om krantenverkoper te worden, maar ik ben gestart met dit te leven als een gelegenheid om iedereen te onthalen en te beminnen: soms komen de mensen om enkele woorden uit te wisselen over de gebeurtenissen van de dag. Mijn kiosk is met de tijd een plaats van uitwisseling en menselijkheid geworden. Ik heb een kleine ruimte gecreëerd met een tafel en stoelen, en bij mooi weer, zijn er die stoppen niet enkel om te lezen maar ook om te praten. Iemand heeft gesuggereerd om het woord “Dagbladen” in het opschrift te vervangen door “Kiosk van het geluk”…

(M.R. – Italië)

Moederlijk met hun grootmoeder…

Mijn moeder is door een ziekte weer kinds geworden, ze kan niet praten en het lijkt of ze niet kan begrijpen. Een korte tijd geleden waren we in een uitzichtloze situatie waar we niet van wisten hoe eruit te komen. Vrienden en familieleden hebben ons de raad gegeven om haar in een mooi ouderlingentehuis te plaatsen. Nadat we erover gepraat hadden met onze twee kinderen hebben we besloten om onze uurroosters te delen om haar thuis te kunnen helpen. Mijn man en ik vreesden nochtans hen te betrekken in een te zware situatie, maar de jongens, dag na dag, werden meer en meer moederlijk tegenover hun grootmoeder, ze zagen haar als een persoon dit het waard was om er respect voor te hebben, bewoond door het mysterie van een aanwezigheid, waar enkel de liefde kon in doordringen. Met mama bestaat de liefdesrelatie voortaan in positieve golven die gaan en komen.

(Y.O. – Japan)

Geven

Op een avond voelde mijn broer zich zo ziek dat hij in de kliniek moest opgenomen worden. Omdat we arm zijn heb ik geld geleend bij de buren. Daarna zijn mijn moeder en ik, met mijn broer in de armen naar het hospitaal gegaan. Na enkele minuten was daar een arme man die ons een aalmoes vroeg. Ik wilde hem iets geven toen mijn moeder me stopte: “We kunnen niets geven, we hebben het geld nodig!” Ik heb haar geantwoord: “Mama als we geven, zal God ons te hulp komen”. En het is dat wat we hebben gedaan. Bij de ingang van het hospitaal hebben we een dokter ontmoet die ons kende: dankzij hem hebben we de analyses, de hospitalisatie en de geneesmiddelen gratis gekregen. Mijn moeder kon dit niet begrijpen.

(M. – Egypte)

Het voorbeeld

Patty, onze jongste dochter, was met een vriendin naar Californië vertrokken om haar Engels te vervolmaken. Een beetje voor het einde van haar verblijf in het buitenland kwam er een telefoontje binnen dat een koude douche werd: zij verwachtte een baby. De vader van het kind hield van haar, maar ze wist niet of ze met hem wilde trouwen. Ik was sprakeloos, en toen ze me heeft gevraagd of ze naar huis kon komen, heb ik dit aanvaard denkend aan de vernedering die ons wachtte in het kleine dorp waar we leven, en waar onze familie als een voorbeeld werd beschouwd. De tijd die ons nog restte voor de terugkeer heeft ons toegelaten om na te denken en ons voor te bereiden om haar met open armen te verwelkomen, zonder te oordelen en zoals zij het nodig had. Een klein meisje werd geboren, een zonnestraal voor iedereen. Wanneer wat later een andere familie van het dorp zich in een gelijkaardige situatie bevond, hebben de ouders ons gezegd: “Het voorbeeld dat jullie ons hebben gegeven om je dochter te verwelkomen, bemoedigt ons om hetzelfde te doen”.

(M.J.S. – Zwitserland)