Holocaust Remembrance Day: een zielsverwant voorbij de muur

 

Op 27 januari eert de Internationale Dag voor de herdenking van de slachtoffers van de Holocaust de nagedachtenis van de slachtoffers van de Shoah en bevestigt zij haar engagement in de strijd tegen antisemitisme, racisme en andere vormen van onverdraagzaamheid die kunnen leiden tot groepsspecifiek geweld. Deze datum is de verjaardag van de bevrijding van het nazi-concentratie- en vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau door de Sovjettroepen op 27 januari 1945.

Als bijdrage publiceren wij het getuigenis van de ontmoeting van twee vrouwen die in het Heilige Land wonen, de een joods, de ander Palestijns-christelijk, beiden getekend door een zeer pijnlijk verleden, maar dankzij de kracht die ze uit de spiritualiteit van de eenheid putten, bereid om de scheidslijnen van hun samenleving te overstijgen.

Een geestverwant voorbij de muur

Een paar jaar geleden had ik een zeer interessante en diepgaande ontmoeting met een Palestijnse christelijke vrouw, een universiteitsprofessor, op een conferentie in Jeruzalem waar zij een lezing gaf.

Haar naam is E. Zij voedde haar kinderen alleen op, terwijl haar man 10 jaar in een Israëlische gevangenis zat. Hij werd vrijgelaten wegens gezondheidsproblemen en kort daarna overleed hij helaas.

Haar toespraak was zeer interessant maar tegelijkertijd ook zeer triest. Aan het einde van de toespraak heb ik, zonder de vraag- en antwoordsessie af te wachten, de zaal verlaten. Ik kon het niet verdragen haar verhaal te horen. Het deed me denken aan mijn lijden, mijn vroege jeugd en mijn ouders, die in de Holocaust zijn omgekomen.

Toen ik het theater verliet, ging ik in de cafetaria zitten. Plotseling voelde ik iemand een hand op mijn schouder leggen. Het was E. die tegen me zei: “Ik zag je op mijn conferentie en ik zag je aan het eind vertrekken. Is er iets gebeurd? Heb ik je beledigd?”

Hoewel E. alle reden van de wereld had om vijandig tegenover mij te staan, benaderden wij elkaar met groot mededogen, in het besef dat wij beiden vreselijk hadden geleden, maar de innerlijke kracht hadden gevonden om de situatie te boven te komen. E. en ik hebben gepraat en gehuild. We voelden ons onmiddellijk met elkaar verbonden en voelden grote liefde en dankbaarheid jegens elkaar. We waren in staat om ons als vrouwen diepgaand te verenigen en de verdeeldheid van onze natie te overwinnen.

In de loop der jaren heeft E. ook belangrijke politieke functies bekleed, wat vanuit historisch oogpunt een grote prestatie is voor een christelijke vrouw in deze context.

Vandaag moet ik toegeven dat E. mijn zielsverwant is achter de muur.

Bella Gal, focolare.org

Lees ook