Dit artikel werd in de Focolare-tijdschrift Nieuwe Stad 2021-1 gepubliceerd.

“Ongewenst gedrag, wat bedoelen ze daarmee?” vroeg Marlies (*) ons. Ze werkte sedert veertien dagen bij ons als poetshulp. Ze had een ontslagbrief gekregen van het uitzendkantoor, ze liet hem mij lezen. “Er staat iets in van ‘attitude’. Ik begrijp dat niet, heeft dat iets te maken met ‘attributen’? Ik ben op de computer gaan zoeken en heb iets gevonden over ‘ongewenste intimiteiten’. Maar dat kan niet, want ik ben bijna de hele tijd alleen als ik werk! De vrouw en haar kind zijn daar maar tien minuten geweest, daarna was ik er alleen.”

De eerste keer vond ik haar erg druk. Ze babbelde heel veel, het stoorde mij. Ik zei tegen Miet, mijn vrouw: “Ze komt hier toch om jou te helpen, niet om de hele tijd te babbelen.” Miet antwoordde dat ik toch wat geduld moest hebben. Marlies had haar levensverhaal verteld aan haar. Toen ik dat schrijnend verhaal hoorde, begreep ik dat ik te snel geoordeeld had. Op zeer jeugdige leeftijd had haar moeder van de ene dag op de andere het gezin verlaten. Haar tante heeft haar in de eerste jaren opgevangen. Daarna is ze door haar vader bij de grootouders geplaatst, waar ze graag was. Toen ze zestien was, probeerde ze terug contact te krijgen met haar moeder, maar die sloot de deur voor haar. Om op eigen benen te staan is ze erg jong gehuwd, maar de relatie heeft niet standgehouden.

Ze had echt behoefte om te spreken …

Ze had bij ons al geklaagd over de nieuwe personeelschef. En ik vermoedde dat ze dat ook gedaan had bij de andere klanten – en dat was ook zo. Marlies is een heel extrovert persoon en weet niet altijd wat ze moet zeggen of zwijgen. Ik zei dat ze toch moest opletten met wat ze allemaal vertelde, zeker bij klanten van het werk, want dat kon terug naar de werkgever gaan en dat was waarschijnlijk de reden van het ontslag.

Ik begreep dat de brief niet geschreven was op haar niveau, dat ze verkeerd beoordeeld was en daar weinig verweer tegen had. Ik sprak er met Miet over en besloot naar de organisatie te gaan waar Marlies werkte. Ik vroeg aan Marlies of ze zich hierin kon vinden en ze vond het goed. In het uitzendbureau ontmoette ik de medewerkster van de personeelschef, die op vakantie was. Ik vroeg enig begrip voor de situatie van Marlies: “Ze heeft niet de mogelijkheden gehad die wij hebben gehad, ze is laaggeschoold en heeft al een hele rugzak mee. Zouden ze niet nog eens met haar praten? Door het ontslag zou ze in een neerwaartse spiraal kunnen terechtkomen.” De medewerkster kon inkomen in het verhaal. Er zou nog een nieuwe evaluatie volgen. Twee weken later kreeg Marlies het bericht dat ze kon blijven.

Ondertussen is er een heel andere relatie ontstaan tussen ons. We hebben haar leren kennen als een spontaan en eerlijk mens, ze draagt het hart op de tong. Ze ziet ernaar uit om bij ons te komen werken. Op de meeste plaatsen moet ze alleen werken, en ze is al veel alleen. Maar Miet werkt met haar samen: dat doet haar deugd, ze voelt zich meer gewaardeerd.

K V

(*) omwille van privacy is de naam gewijzigd