Het bevindt zich tussen het Joodse en het Arabische deel van Jeruzalem. Het zal een plaats van spiritualiteit, studie en vorming zijn voor de Heilige Stad en daarbuiten.

Een Franse historicus schrijft dat Jeruzalem niet aan zichzelf toebehoort, maar dat zij een stad is van samenkomst voor de hele wereld, periodiek, om elkaar tegemoet te treden, de confrontatie aan te gaan, zich te meten. Het is een laboratorium van samenwonen of van oorlog, van een gemeenschappelijk lidmaatschap of de haat voor de ander.

Het is gemakkelijk, in feite, om aan de verleiding toe te geven om enkel dat te zien wat de media ons quasi dagelijks melden over de Heilige Stad: het geweld tussen Joden en Palestijnen, het moeizame verzet van de Christenen in de Heilige Plaatsen. Is Jeruzalem enkel dat? Is er nog ruimte voor de hoop en de profetie die deze stad vertegenwoordigt voor de hele wereld?

Chiara Lubich is daar steeds van overtuigd geweest. Ze was voor de eerste keer in het Heilig Land in 1956 en tussen de bezochte heilige plaatsen was er één die haar in het bijzonder heeft getroffen: de “Trap”, dit wil zeggen de antieke Romeinse trap in witte steen, juist buiten de muren van de oude stad, naast de kerk van Sint-Petrus  in Gallicante. Een traditie zegt dat Jezus daar voorbij zou gegaan zijn, de avond na het laatste avondmaal, en terwijl hij naar de Hof van Gethsemani ging, heeft hij juist daar, op die stenen, het gebed gebeden voor de eenheid: “Vader, moge allen één zijn”.

Ziehier hoe Chiara in haar dagboek de sterke indruk beschrijft die ze heeft gehad op die plaats:

“Het is daar dat de Meester, het hart vol tederheid voor zijn leerlingen, uitgekozen door de hemel, zeker, maar nog zo broos en niet in staat om te begrijpen, zijn gebed richtte tot de Vader in zijn naam en in de naam van allen waarvoor hij gekomen was, en waarvoor hij ging sterven: “Heilige Vader, bewaar in uw naam diegene die u me gegeven hebt, opdat ze één zouden zijn zoals wij één zijn” (Joh 17.11). Het is daar dat Jezus de Vader aanroepen heeft opdat hij van ons zijn kinderen zou maken, zelfs wanneer we daar ver vandaan waren, door onze schuld, opdat hij van ons broeders zou maken de enen van de anderen, in de sterkste eenheid, die van God” (1).

Reeds daar op dat moment verlangde Chiara dat op dit kleine stukje grond, op een dag, een centrum voor dialoog en eenheid zou geboren worden. Een beslissende wending kwam er vanaf de jaren ’80: men heeft een aan de Romeinse Trap aanpalend terrein kunnen kopen en het project dat in 2016 werd goedgekeurd, op punt kunnen stellen. Laatst zijn de eerste voorbereidende uitgravingen voor de werken gebeurd.

Het toekomstige “Centrum voor Eenheid en Vrede” heeft een nauwkeurige missie van Chiara gekregen: “een plaats van spiritualiteit, van studie, van dialoog en vorming”. Een toegankelijke plaats voor personen van verschillende leeftijden, culturen, geloofsovertuigingen en herkomst; gericht op het aanmoedigen van ontmoeting, kennis van de ander, en het bevorderen van authentieke relaties.

Een andere beslissende etappe was deze van februari laatstleden wanneer Maria Voce, presidente van de Focolari, een belangrijke gebaar heeft gesteld door op het terrein een klein medaille van Maria te plaatsen als teken van het begin van de bouw van het centrum. Het project is een polyvalente structuur, aangepast voor evenementen en verschillende initiatieven op internationaal en lokaal niveau.

Stefania Tanesini

• Chiara Lubich, Ecrits spirituels/1: L’Attraction des temps modernes, Città Nuova Editrice p. 172-179