“Laat de Heer uw vreugde blijven” (Fil 4, 4)
De apostel Paulus schrijft aan de gemeenschap van Filippi in Macedonië op een moment dat hijzelf in grote moeilijkheden verkeert omdat hij vervolgd wordt. En toch raadt hij zijn geliefde vrienden aan, sterker nog, hij verzoekt hen met aandrang om altijd in de vreugde te zijn. Maar hoe kun je zoiets aan iemand gebieden ?
Wanneer we rondom ons kijken is er vaak helemaal geen reden om gerust te zijn, laat staan in de vreugde te blijven! Als we de zorgen van het leven zien, de onrechtvaardigheden in de maatschappij, de spanningen tussen volken, dan is het al een hele prestatie als we niet ontmoedigd raken, erdoor overweldigd worden of ons niet opsluiten in onszelf. Toch nodigt Paulus ook ons uit:
“Laat de Heer uw vreugde blijven”
Wat is zijn geheim?
Chiara Lubich zegt daarover: “Er is een reden waarom wij ondanks alle moeilijkheden toch altijd in de vreugde kunnen zijn. Wanneer het leven als christen serieus wordt genomen, kom je daarbij uit. Dan leeft Jezus ten volle in ons, en met Hem kunnen we niet anders dan in de vreugde zijn. Hij is de bron van de ware vreugde, omdat Hij zin geeft aan ons leven en ons leidt met zijn licht. Hij bevrijdt ons van iedere vrees, zowel wat betreft het verleden als hetgeen ons nog te wachten staat, en geeft ons de kracht om alle moeilijkheden, bekoringen en beproevingen die we kunnen tegenkomen te overwinnen.”
De vreugde van een christen is geen simpel optimisme, of de zekerheid van materiële welstand, of de vrolijkheid van wie jong en gezond is. Ze is de vrucht van een persoonlijke ontmoeting met God in het diepst van het hart.
“Laat de Heer uw vreugde blijven”
Uit deze vreugde, gaat Paulus verder, wordt het vermogen geboren om anderen hartelijk te ontvangen, om tijd vrij te maken en die te geven aan mensen om ons heen. Meer nog, op een andere plaats herhaalt Paulus de woorden van Jezus: “Geven maakt gelukkiger dan ontvangen.”
Uit de omgang met Jezus komt ook de vrede in het hart voort, met haar ontwapenende kracht, waardoor mensen om ons heen aangestoken kunnen worden.
Kortgeleden was er in Syrië ondanks de grote gevaren en ongemakken van de oorlog een grote groep jongeren die bijeen kwamen om hun ervaringen met het Evangelie, dat ze in praktijk hadden gebracht, met elkaar te delen en de vreugde van de wederzijdse liefde te ervaren; vandaar vertrokken ze weer met de wil om te getuigen dat broederlijkheid mogelijk is. Een van hen schreef het volgende:
“Het ene verhaal volgde op het andere, verhalen vol pijn en hoop en heldhaftig geloof in de liefde van God. Er zijn er die alles hebben verloren en nu met hun familie in een vluchtelingenkamp leven. Andere hebben dierbare personen zien sterven […]. Heel sterk is de wil van deze jongeren om nieuw leven te creëren rondom hen. Ze organiseren festivals in de stad, waaraan duizenden mensen deelnemen, ze bouwen een school weer op en een door de oorlog half afgewerkt park in het centrum van een dorp. Ze bieden steun aan tientallen gezinnen van vluchtelingen […]. Onwillekeurig moet ik denken aan de woorden van Chiara Lubich: ‘De vreugde van de christen is als een lichtstraal die valt op een traan, als een roos die bloeit op een plek met bloed, essentie van liefde die door lijden is gezuiverd. […] Daarom heeft deze vreugde de apostolische kracht van een straal van het Paradijs.’
In onze broers en zusters uit Syrië vinden we de kracht van de eerste christenen. In deze verschrikkelijke oorlog getuigen ze van het vertrouwen en de hoop in God die Liefde is en geven deze door aan hun reisgenoten. Bedankt, Syrië, voor deze les in christendom dat tot leven komt!
