“Wees blij met wie zich verblijdt, heb verdriet met wie verdriet heeft.”

In zijn brief aan de Romeinen spreekt Paulus over de enorme geschenken die God aan de mensheid heeft gegeven in de persoon van Jezus en door de gave van de Heilige Geest. En hij maakt duidelijk welk antwoord zij
kunnen geven op het geschenk dat ze gekregen hebben, vooral in de relaties met elkaar en met iedereen.
Paulus nodigt uit om de stap te zetten van een liefde voor allen die hetzelfde geloof delen naar een ‘evangelische’ liefde, naar een liefde voor alle mensen. Want voor gelovigen heeft de liefde geen grenzen en kan ze
niet beperkt worden tot enkele personen. En er valt daarbij iets op: Paulus noemt eerst het delen van de blijdschap. De grote kerkvader Johannes Chrysostomus heeft dat scherp gezien. Hij verklaart het als volgt. Door afgunst is het veel moeilijker te delen in de blijdschap van anderen dan in hun moeilijkheden. Zo leven als dit Woord aangeeft kan lijken op een berg die je nauwelijks
kunt beklimmen en op een onbereikbare top. Toch wordt dit mogelijk, omdat de gelovigen ondersteund worden door de liefde van Christus, waarvan niets of niemand ons ooit kan scheiden (vgl. Rom 8, 35).

“Wees blij met wie zich verblijdt, heb verdriet met wie verdriet heeft.”
In haar commentaar op deze tekst van Paulus schreef Chiara Lubich: “Om als christenen lief te hebben moeten we onszelf ‘één maken’ met iedere broeder of zuster […]: ons zoveel mogelijk inleven in de ander; hun
problemen en behoeften werkelijk begrijpen; delen in hun lijden en in hun vreugden; ons buigen over onze broeder; onszelf in zekere zin in zijn plaats stellen, hem worden. Dat is christendom. Want Jezus is mens geworden en heeft zich één gemaakt met ons om ons tot God te maken. Als we ons zo één maken voelt de ander zich begrepen en gesteund.”¹ Het is een uitnodiging om ‘in de huid van de ander te kruipen’, als concrete
uitdrukking van echte liefde. Misschien is de liefde van een moeder wel het beste voorbeeld. Het laat zien hoe dit Woord van Leven in praktijk kan worden gebracht. Een moeder deelt in de vreugde van een kind dat blij is en in de tranen van een kind dat verdriet heeft, zonder oordeel, zonder vooroordeel.

“Wees blij met wie zich verblijdt, heb verdriet met wie verdriet heeft.”
Om de liefde met deze dimensie te kunnen beleven, zonder ons op te sluiten in de eigen zorgen, de eigen belangen, het eigen wereldje, is er een geheim: de eenheid met God versterken, met Hem die zelf de bron is van
de Liefde. Er wordt gezegd dat de kruin van een boom vaak overeenkomt met de omvang van de wortels. Datzelfde kan ook met ons zo zijn. Wanneer wij onze relatie met God dag voor dag laten groeien, zal in ons
ook de wens groeien om de vreugde te delen en de lasten te dragen van wie naast ons staat. Ons hart zal opengaan en steeds ruimer worden om op te nemen wat de mens naast ons hier en nu beleeft. En de liefde voor onze medemens zal ons op haar beurt nog meer laten binnengaan in de intimiteit met God. Wanneer we zo leven, zullen we de omgeving waarin we verkeren zien
veranderen, om te beginnen de relaties in onze gezinnen, scholen, werkplekken, gemeenschappen. En met dankbaarheid zullen we constateren dat oprechte, belangeloze liefde vroeg of laat terugkeert en wederzijds wordt. Twee gezinnen, het ene christelijk, het andere moslim, hebben een sterke ervaring in die zin beleefd. Ze deelden met elkaar moeilijke momenten en momenten van hoop. Toen Ben ernstig ziek werd, zijn Tatiana en Paul samen met diens vrouw Basma en de twee kinderen telkens weer naar het ziekenhuis gegaan, tot het einde was gekomen. Ondanks de pijn om het verlies van haar echtgenoot is Basma samen met haar christelijke vrienden gaan bidden voor iemand anders die ernstig ziek was, op haar gebedstapijt, in de richting van Mekka. Basma zei: “De grootste vreugde is dat we ons deel voelen van één enkel lichaam waarin iedereen het welzijn van de ander ter harte neemt.”

Letizia Magri en de Commissie Woord van Leven

1Chiara Lubich, De wederzijdse liefde, de fundamentele kern van de spiritualiteit van de eenheid, congres van orthodoxen, Castel Gandolfo, 30 maart 1989.